Pokaż treść!

212 ALMAIDA D‘ET REMONT CZIJLI NAMIĘTNOŚĆ SERCA
O, światło, bardziej jasne od deszczu. O, oddalone listowie. Czemu
czynicie posępniejszą jeszcze, niż zwykle, duszę Almaidy d‘Etremont
Siada na łóżku, zanim je opuści, i ogląda z uczuciem gorzkiej dumy
doskonałą krągłość ramion swoich. Czarne światło jej spojrzenia pieści
je. W dycha ich woń nieco dziką i nagle pierś jej wzdyma się od
szlochu.
Jakże piękna jest, wreszcie ubrana. W swojej olbrzymiej sukni różowej,
koloru otwartej figi i wzdętej przez krynolinę, ma wygląd wywróconej
korony kwiatu belladonny, wspartej na pręcikach. Smagły
kark wytryska z gorsetu, który ujmuje, jak w pochwę kielicha, podstawę
tego kwiatu szalonego. I wydaje się, jakby za każdym krokiem,
jaki Almaida stawia w pokoju czubkiem swoich różowych pantofelków,
miała wyskoczyć naga spomiędzy płatków pełgających.
Tymczasem dzwon godowy szlocha w powietrzu anielskim i ciężkie
karoce toczą się przez podwórze. To przybywają rodziny z okolic. Otóż
Limereuil‘owie. Oto Demonville‘owie. Oto stary markiz d‘Astin, który
się trzęsie i chroma na swej nodze diewnianej, wsparty na przyjacielu
d‘Ellebeuse. Zawsze jeszcze postrzega się piękność jego białych włosów.
Opuścił wyjątkowo fotel skórzany, w którym tłumaczy „Eneidę“
i gdzie wspomina cesarstwo chińskie, które kiedyś zwiedził. Powiadają,
że tragiczne wydarzenia zmąciły jego życie, i że o zmierzchu^ swoich
przeznaczeń przygotowuje się, jakby Robinzon, do powrotu ze swej
wyspy, aby w spokoju przybić do Bożego Lądu. Almaida, trwając
w oknie, widzi, jak przechodzi. Rozróżnia jego ostry profil i tę
zmarszczkę bólu, która przecina policzek starca. Dwaj pogodni młodzieńcy
schylają się u stóp schodów w ukłonie. Skłania się, nie darząc
ich uśmiechem.
Na żwirze tętni galop licznych wierzchowców. To młodzi wieśniacy
z doliny przybywają witać pannę młodą. Przynoszą jej słodki jałowiec,
przybrany w bluszcz. I chłopki w bieli podtrzymują klatkę z łoziny
gdzie trzepocą się dwie turkawki. Aleja usłana jest wawrzynem, bukszpanem
i mieczykami irysu. A dzwon, któremu nagłe odpowiadają oba
gołębie, ciągle grucha w bezcielesnym poranku. I głosy dziewczątek
lżejsze niźli kwiat głogu, gubią płatki pod wtór echa domu. Zbudziły
się one wczesnym rankiem w sypialni, na prędce przygotowanej dla
nich obok pokoju narzeczonej, śmiejąc się i wznosząc smukłe nagie
ramiona ku włosom jeszcze uśpionym.
Wkrótce tworzy się orszak. Ukazuje się, chwiejąc, panna młoda. Jest
ona jak lilia, którą przyozdabiają kwiaty inne. Białe bzy, wplatane
w kwiecie pomarańczowe, i opaska gładka i czarna oplatają czoło, skąd