Pokaż treść!

234 Z AUTOBIOGRAbll
W latach następnych ściśle trzymaliśmy się tego sformułowania.
Dość było jednemu z nas wymówić magiczny wyraz „veto“, a dyskusja
urywała się na półsłowie bez prawa jej wznowienia i cała odpowiedzialność
spadała na tego, kto zakładał protest. Oczywiście korzystaliśmy
bardzo ostrożnie z prawa ultimatum i uciekaliśmy się do niego
w wyjątkowych tylko wypadkach. Zdarzały się naturalnie omyłki, lecz
za to każdy z nas miał możność do końca i bez przeszkody przeprowadzania
swych planów w dziedzinie własnej specjalności. W kwestiach
Organizacyjnych chętnie i łatwo ustąpiłem pierwszeństwa nowemu koledze,
gdyż administracyjny talent Włodzimierza Iwanowicza był oczywisty.
Kwestia finansowa też była omawiana na posiedzeniu w „Słowiańskim
Bazarze11. Zdecydowano przede wszystkim pozyskiwać udziałowców
spośród dyrektorów Filharmonii, wśród których była znaczna ilość łudzi
zamożnych, a także członków koła miłośników przy Towarzystwie
Sztuki i Literatury. W sprawach ogólnej etyki od razu doszliśmy do
wniosku, iż zanim będziemy żądać od aktorów wykonania wszystkich
warunków, obowiązujących ludzi kulturalnych, koniecznem jest zapewnienie
im ludzkich warunków istnienia. Proszę uświadomić sobie, w ja ­
kich warunkach istnieli aktorzy, szczególnie na prownicji. Często nie m a­
ją nawet własnego kąta za kulisami. Trzy czwarte całego lokalu oddane
jest widzom: m ają oni bufety, pokoje do śniadań, wspaniałe szatnie
i foyer i palarnie i garderoby z umywalniami i ciepłą wodą i korytarze
do przechadzania się. Zaledwie jedna czwarta gmachu oddana jest do
rozporządzenia sztuce scenicznej. Tu mieszczą się dekoratornie, rekwizytornie,
elektrownie, tutaj i biuro i pracownie i kostiumiernia i szwalnia.
Czy dużo pozostaje dla aktora Kilka drobnych klitek, przypominających
przegródki w stajni, często pod sceną, bez okien i wentylacji,
zawsze zakurzonych i brudnych, gdyż bez względu na zamiatajnie,
z góry ze sceny, sypie się bez przerwy brud i kurz. Proszę sobie
przypomnieć umeblowanie tych garderób, nie lepszych od umeblowania
w celi więziennej: kilka licho oheblowanych desek na fornierach
przymocowanych do ściany, zastępujących stół do charakteryzacji; niewielkie
lustro, przeznaczone dla dwóch lub trzech aktorów, zazwyczaj
krzywe, kupione okazyjnie ze szkła wybrakowanego: stare krzesło nie
nadające się dla parteru, naprędce naprawione i zdegradowane do garderoby
dla artystów, drewniana listwa na ścianie z wbitymi w nią gwo
ździami, zastępującymi wieszadła; drzwi z desek z podłużnymi szparami,
przez które łatwo podpatrzyć ubieranie się aktorek; gwóźdź