Pokaż treść!

ZA NIEW IDOMIJM
259f
ich odczuwałem, jakby szli w oddaleniu, nisko biegnącymi dróżkami,
gdy ja na nasypie. Teraz od rogu pizybliżał się ktoś z przeciwka. Krokami
utwierdzał się ciężko i powoli. Przebiegło mi przez głowę, że może
głuchy, czy bardzo stary. Podszedł blisko. Zobaczyłem, że jest wyrosły,
pochylony, i że ma tę laskę białą jak iz lukru, postukującą, badającą,
drogę, punkt po punkcie, dokładnie i odruchowo, jak organem. Do nikąd
nie zwracał twarzy, przenosił ją powolutku, przesuwał nieruchomo,
miarowo, niby po torze. Siwe znaki oczu nie poruszały się. Utkwione
poza tym wszystkim, co blisko, ustawicznie w równowadze, wypukłe,
zbladłe, sztywne, wyglądały zamodlone. Poznawałem go.
Odchylił się. Był ode mnie o dwa, trzy kroki i teraz, nie spiesząc
się, jak tratwa spływał w bok. Zaczął mnie mijać. Trw ała to, nim znalazł
się w sąsiedztwie, wytyczając łuk mozolny, doskonały, wystukany.
Patrzałem na niego, bez tchu, zdumiony, dotknięty tym spotkaniem.
Czuł, zdaje się, że przystanąłem. Kij, wprawiony w ruch nieustanny,
jakgdyby mu teraz zafalował. Nadawał do opiekuńczej stacji umówiony
szyfr swego lęku. Wzywał jak okręt zagrożony, niespokojnie, z utrapieniem.
Bał się cokolwiek po sobie okazać, aby mnie nie rozzuchwalić.
a>ja wpatrywałem się w niego tępo, jak w tekst książki, niby czytanej,
naprawdę daleki, czym innym zajęty. On zaś szedł coraz uważniej,
troskliwiej, z taką trudnością, jakby się wspinał; węsząc, tłukąc, godząc
laską w ziemię, niby dzięcioł w korę. W lókł się, ślepy, wewnątrz
prawie cały ciemny jak studnia, przygarbiony, coraz wyraźniejszy, bo
niebawem tuż u okien rozświetlonej wystawy. Zstępował w ciszę, unosząc
swą głowę sztywno wpojoną, nigdy nie odwracaną, zgaszoną, czarną,
na tle tych szyb migocących, jak wstęga z pajetek.
To był ten niewidomy co wtedy! Przyszedł tu zupełnie jak przypomnienie.
I dokładnie w chwili, kiedy chciałem zapytać o drogę. Gdyby nie
to, że właśnie szukałem wzrokiem kogokolwiek, może bym go nawet nie
zauważył. Ale skoro się nawinął, już musiałem przyjrzyć mu się, gdy
podobnie odchodził, przybrawszy nadto akurat tę samą porę, tak iż na
sekundę zmartwiałem, czy nie za wiele z mej pamięci wywoła.
Chyba tamto zdarzenie nie jest dawniejsze, niż z przed roku. Uprzytamniam
je sobie teraz dokładnie. Jesizcze był mróz. Może więc luty,
lub — już marzec. „Proszę cię, pospieszmy się, bo jestem na wieczór
umówiony11 — krzyknął bez wahania, gdyśmy się spotkali, w drodze do
narządu. Miałem i ja być na tym posiedzeniu, wyjątkowo oczywiście.
Szło o bilans moich mleczarni. Znalem dobrze obojętność Szymka, nie
dającego mi rozwinąć tematu, pragnącego wszystko załatwić od ręki,
by się wyrwać i wrócić do swoich sprawek. Opanowywał się jeszcze, gdy