Pokaż treść!

ALMAIDA D‘ET REMONT CZIJLI NAMIĘTNOŚĆ SF.RCa 219
czekiwała niegdyś, gdy przez okno, rozwarte w noc, ze swego łóżka nasłuchiwała
wiatru burzliwego, który szeleścił i zamierał w liściach
gęstego figowca — i kiedy już niczego nie wyglądała poza tym jękiem.
— Czy mnie kochasz Powiedz, że mnie kochasz, czy tak, Piotrusiu'1—
zapytuje. A oczy chłopca, jak oczy sroki, świecą na oczach
dziewczęcia, i odpowiada jeno pieszczotami, które ona liczy. Potem
przymyka oczy z pożądania, jak pod przelotem roju pszczół, i upaja się
wonią tego kwiatu borów.
— Gdzie byłeś wczoraj W czoraj nie widziałam ciebie. Powiedz mi,
gdzie byłeś wczoraj Chcę wiedzieć, gdzie byłeś.
— Wczoraj prowadziłem turystów na szczyt Pięciu-gór.
—-T o nieprawda. Założyłabym się, że byłeś u tej małej pastuszki.
Ty byłeś z Mailys. Wynoś się. Nie kocham cię więcej.
— Nie byłem z nią. Byłem na szczycie.
— Kłamiesz. Pocałuj mnie.
I Almaida daje z sobą igrać tej wiewiórce gór. Nie zachowuje wobec
niego jakiejkolwiek powściągliwości. Ona, którą w klasztorze słusznie
oskarżano, że zbytnio okazuje dumę swej rasy, ona — to w y­
daje na pocałunki pastuszka niepokalany i doskonały owal swojej
twarzy, który budzi wspomnienie spokojnej wzgardy, zmysłowej powagi
jakiejś posępnej Marii-Antoniny.
Jakże mało żałuje teraz, że nie wyszła zamąż! Jakże to być mogło,
że niedalej jak przed kilkoma dniami marzyła o życiu podobnym
temu, jakie wiedzie Eleonora de Landelay Cóż obecnie obchodzi Almaidę,
że przyjaciółka jej dotarła już do Hiszpanji w towarzystwie
męża, bladego i zużytego Wszystkie palące przestrzenie są w sercu
Almaidy, i wszystkie ich płomienne granaty, wszystkie ich miłości,
i wszystkie ich pieśni. Ach! po stokroć woli ona od najdoskonalszego
z arystokratów tego czarnego pastuszka kóz z doliny, który ją pieści
wybuchającymi ustami.
Kochają się. M ijają pory roku. Po czarnym lecie i krwawiącej jesieai
nadchodzi zima. I z nadejściem zimy, o, jak rozkosznie miło jest
wspominać Almaidzie lasy niebieskie, które chroniły zawiązek ich miłości,
źródła, przy których spoczywałby chętnie gołąb La Fontaine‘a,
łąki ponad zielono - modrym potokiem Aldules, warczenie młockarni,
której towarzyszyło gruchanie turkawek i zamilkanie pocałunków. W y­
wołuje też z pamięci owczarnie września, niedostępne białemu ogniowi
południa, przenikanie pieszczot, i wypukły czerwony dzban, z którego
pili wodę, marszczącą się w porowatej glinie.