Pokaż treść!

230 ALMAIDA D‘ETREMOKT CZZJLl NAMIĘTNOŚĆ SERCA
i karminowe gałęzie, nieogołocone dotąd z listowia, zwisają ciężko
ponad gazonami. Ani wiaterek nie zadmie w rdzawe wody basenów.
I w mgiełce lila alei marmur nagi, jakaś Diana goniąca, zdaje się
wznosić powyżej czoła niewidzialną girlandę.
U stóp stopni, wyciągnięty na szezlongu, rzuciwszy dla zabawy laskę
swoją wyżłowi, który ją odnosi, pan markiz dA stin widzi z. głębi alei
nadchodzącą ku niemu Almaidę.
Siada obok niego, piastując dziecko, które przykłada do owoców białych
i wzdętych, jakie mu podaje, wargi wilgotnego anemonu.
Pan dA stin spogląda na nich bacznie i długo, a potem:
— Tego wieczora jakżeż jest pięknie, o, moja przyjacółko! To zamieranie
popołudnia jest słodkie i skupione. Niechby me istnienie zakończyło
się podobnie i niechby chmury Zgonu przesłoniły oczy moje
na chwilę, aby im zaraz odkryć przezroczy lazur Dziedzin boskich. Nie
zasmucaj się, dziecko moje, tymi słowami. Ty użyczasz mi jeszcze radości...
Ale nie chciałbym no nowo rozpoczynać życia.
...Oto jesień ostatnia, niewątpliwie, kiedy odpominam siebie. Zagasnę
któregoś wieczoru, jak słońce, które złoci bory poetyczne tych wzgórz.
N a ich wrzosowiskach, pacholęciem, spotykałem miłość pasterek, jak
ty znalazłaś miłość pasterza. Rzeczy wszystkie są jednakie. Te pagórki
falują, jak Ocean, i chronią w wydrążeniach swych dolin, jak morze
w' głębi swych wełn. szczątki wielu, wielu burz...
Spójrz tam, w pobliżu tej białej dzwonnicy, spoczywają w pokoju
Clara d‘Ellelbeuse, która była ci przyjaciółką i Laura Lopez, o której
wspominałem ci nazajutrz po twym wyznaniu. Obie one zmarły z m i­
łości, chociaż egoizm mężczyzn przypuszcza, że nie umiera się z tego.
Jedna była czystością, druga namiętnością, co bywa często jednym.
Jedna zginęła nie wiem już z jakiego czystego szaleństwa, druga z przełażenia,
że się oddała. Słowem, zda się, umarły na jedną chorobę, ofiary
dziedzicznej dumy.
Co się tyczy cebie, dziecko moje, to dzięki temu, że dość wcześnie pozbawiono
się wychowania, uratowano cię. Wszystkie rzeczy są jednakie,
powiedziałem tobie — i wszystkie strony. Jakąż ustanowić różnicę między
naszymi czerwonymi ptaszkami z gór, które zarówno nie mogą
oprzeć się miłości, jak leszczyny w porze pędzenia soków — a panną
Almaidą d‘Etremomt Wyzbyłem się wielu hipokryzyj, które człowiek
najbardziej prawy odrzuca z trudnością. Mogę tym snadniej wynurzyć
te zapatrywania, że wiek mój pozwala na nie; że od wielu lat potrafiłem
nie pokalać piękności i że żyję w tym stanie czystości, która jedynie
czyni starość godną, zbliżając ją do pacholęctwa. Lecz, dziecko, — vis-