Pokaż treść!

226 ALMAIDA D‘ET REMONT CZZjLl NAMIĘTNOŚĆ SERCA
psa, który stąpa za nią. Mówi doń: o, jakżeż dobry jesteś, ty...
Gdybyś ty wiedział... I uczuwa, jak ból jej rośnie, niby krzak kolczasty,
z sekundy na sekundę.
Ten stan młodego dziewczęcia napawa troską pana d‘Astin, który
zna, niestety! dziedzictwo ojcowskie, ciążące na młodej dziewczynie,
i który wie, w jak posępnym mistycyzmie utonął niejeden z Alcarezów.
Usiłuje niekiedy rozerwać Almaidę. Pozwala jej zwiedzać starożyt\
ną tę siedzibę, wypełnioną po brzegi, jak powieść awanturnicza. Woń
innego świata włada tutaj. Oglądając przedmioty, przywiezione
z Chin, roi się o Sindbadzie-Żeglarzu. W salonie znajduje się lektyka,
w której zasiada wielka lalka z Niebieskiego Państwa, co, dłoń wysunąwszy
z poza kotary, pozwala zwieszać się malwie czerwonej. Z bliska
podziwia się suknie z lazuru tej kukły uroczej, której głowa, odrzucona
w tył, ukazuje , jak róża wiekuista, uśmiech wzgardliwych nieco ust.
Tu i tam stoją meble rzadkie, krzesła, wykładane masą perłową, łub
fotele, przybrane w materie tak lekkie, że poprzez nie odróżnia się piwonie
koloru mięsa, które rozkwitają na oparciu. Nogi jednego z tych
fotelów opierają się na pantofelkach tak drobnych, tak ślicznych, że
myśli się o Kopciuszku. I na ścianach ogląda się wesołe malowidła, niby
porcelanę, gdzie księżniczki mongolskie kupują kwiaty, albo je sprzedają
drobnymi powściągliwymi ruchami.
Pewnego wieczoru, gdy Almaida bardziej jeszcze posępna jest, niż
zwykle i kiedy pan d‘Astin spostrzega się, że nie może dłużej walczyć
/ tym zagadkowym smutkiem, którego nie podobna przypisać śmierci
w uja samolubnego i stetryczałego, pyta się jej:
— Kochana moja, zdajesz się mieć wielką zgryzotę
Ona trwa, milcząc, pod cieniem lampy.
Siada kolo niej i ujm uje jej ręce:
— Powiedz, co ci jest
Głos starego pana tak jest łagodny i dobry, że młodą dziewczynę
przyprawia o drżenie, jak tchnienie miłosne. Powolutku, jak ten, kto
ma szlochać, wdycha powietrze przerywanym westchnieniem. Oczy jej
zachodzą łzami, nozdrza drżą. Wreszcie pada na kolana na dywan
i, płacząc, opierając swój policzek wilgotny i palący o stare, pomarszczone
ręce, które zatrzymuje w palcach skurczonych, czyni swoją
spowiedź.