Pokaż treść!

258 7.A N 1F.WW0MZJM
uleciało jakieś sformułowanie celne, żarcik czy riposta, o którą godzinę
temu starałem się na próżno. Ale przecież przeszedł czas i to już było
zbędne, iza późno się otwarło, wynurzyło po niewczasie, jakby zwierzątko
źle wytresowane, wypływające z wody i otrzepujące się na brzegu
wówczas, kiedy już odeszli goście umyślnie zaproszeni, aby je obejrzeć.
Nie dawało to ulgi i dlatego raz skierowana chęć — mimo że już mi to
zobojętniało — wciąż jeszcze coś wywoływała z duchowych zagłębień.
Może się dziwne wydawać znaczenie, które przywiązuję do tych spotkań
i żartów. Tak łatwo zaprzeczyć im wartości, tak łatwo o niewiarę, by
aż tyle ważyć mogły rzeczywiście. Ale wspomniałem już, że na całej
naszej stycznej podobnie się utarło. To tylko punkt jeden, maleńki wycinek
graniczny, niepozorny, ale zatruwający jak brudna ranka, zaledwie
ukłucie, samo jednak zdolne zakazić. Nie było ono zresztą jedno, od
tej drobiny jadu, którą we mnie wniosło, może nie o wiele bym się
zmienił, ale przecież mnożyły się te draśnięcia; krople stapiały się
w strumień. Dziś już, po śmierci Szymona, nie trzeba było pewnie zważać
na tę sekundę, na to słówko, które się we mnie przecknęło, ale powiedzieć
sobie, że to tylko pogłos, mimowolne drgnięcie, coraz słabiej
podtrzymywane pamięcią, na wpół uszłe. Tymczasem uparłem się dobijać
siebie wstydem, wmawiać sobie, że oto jeszcze raz powracam, kując
swoje słówka, przeciwstawiając się, znów — skoro już sam — dowodząc
sobie, że i ja potrafię. Bo to spadło na mnie bynajmniej nie jedyne.
Nieobecnego, którego śmierć teraz wydała mi się w tem taka zawodna,
gdyż wciąż jeszcze z nami pozostawał — zwalczałem i w sobie
i w Riessie i dzisiaj w jego dawnym domu. Nie spieszył się nikt, by zastosować
się do niej. Jego zgon nadal traktowano jakby tylko jednego
wyłącznie dotyczył, tylko jego zmieniał, a nie — wszystkich nas zarazem.
Dotąd w tym ulgę znajdowałem, że ja przynajmniej wiem dobrze.
Ale teraz i ze mnie ulga spłynęła. Poczucie to było bolesne. Bo
ku czemukolwiek bym się nie zwrócił — wszystko mnie jednym siekło.
Zewsząd on się wyłaniał.
Noc nacętkowana światłami zeszła nisko. Barwy zakolorowanych
szybek mieniły się. Gwar gasł, to się natężał. Szorstki, zimny wiatr zrywał
się, przebiegał i zapadał, na sekundę kryjąc się w załomach, aby
znów wypaść. Szarpnął suche gałęzie ogrodu przy ulicy, odłamał chu
de, czarne patyki; upadły na chodnik i rozsypały się. Nie zaniechał ich.
ale wirował nimi, przemiatał. Niezawodnie już jakiś czas temu postanowiłem
wrócić, a wciąż się błąkałem.
Odkąd tak mnie przejęły dawne myśli, mało patrzałem na ludzi, tak