Pokaż treść!

236 Z AUTOBIOGRAFII
Ten pokoik powinien być urządzony podług wymagań i smaku jego
mieszkańca. Powinno się tam znajdować biurko z przyborami do pisania.
Wieczorem stół ten może się zamienić z biurka na stół do charakteryzacji.
Powinna znajdować się także nieduża biblioteka, szafa na suknie
i kostiumy, umywalnia, wygodny fotel, otomana dla odpoczynku po
próbach, posadzka, firanki na oknach, z których pomocą można by zaciemniać
pokój podczas rannych przedstawień, dobre światło dla charakteryzacji
wieczorem i dzienne światło z rana. Aktorzy, całymi dniami
prawie nie widzimy słońca: wstajemy poźno, gdyż podenerwowani
wieczornym przedstawieniem zasypiamy o późnej godzinie, śpieszymy
do teatru, cały dzień próbujemy w lokalu bez światła, a kiedy w zimie
po skończonej naszej dziennej pracy wychodzimy na ulicę, płoną już
latarnie. W foyer musi być pianino, biblioteka, duży stół dla gazet
i książek, szachy, (karty wzbronione surowo, jak i wszelkie gry hazardowe).
W stęp w okryciach, kaloszach, futrach i czapkach, najsurowiej
wzbroniony. Gdy będzie przygotowany przyzwoity lokal, przystosowany
do kulturalnego życia, można będzie zastosować do aktorów odpowiednio
surowe wymagania. Mówiliśmy wówczas i o etyce artystycznej i zapisywaliśmy
wnioski w protokule oddzielnymi zdaniami i aforyzmami
np.: „nie ma małych ról, są mali aktorzy", lub „dziś — Hamlet, jutro-—
statysta, ale i jako statysta, powinien być artystą". „Poeta, artysta, malarz-dekorator,
krawiec i maszynista — służą jednemu celowi, który poeta
stawia sztuce". ,, Wszelkie pogwałcenie twórczego życia teatru —
jest zbrodnią". „Spóźnianie się, lenistwo, kaprys, histeria, zły charakter,
nieumienie roli, konieczność powtarzania dwukrotnie jednego i tego
samego — szkodliwe są dla teatru i powinny być zwalczane".
Pierwsze historyczne posiedzenie nasze z Włodzimierzem Iwanowiczem-Danczenko,
które miało decydujące znaczenie dla naszego przyszłego
teatru, zaczęło się o drugiej w dzień i skończyło się nazajutrz
o ósmej z rana, a więc trwało bez przerwy 18 godzin. Ale za to porozumieliśmy
się we wszystkich sprawach zasadniczych i doszliśmy do
przekonania, iż możemy wspólnie pracować. Do otwarcia teatru, to jest
do jesieni 1898 r., pozostawało jeszcze dużo czasu: rok i cztery miesiące.
Niezważając na to, bezzwłocznie przystąpiliśmy do pracy. Zdecydowane
zostało, że w ciągu roku bieżącego Włodzimierz Iwanowicz zapozna
się z artystami mego kółka Towarzystwa Sztuki i Literatury,
a ja — z jego uczniami, upatrzonymi do przyszłego zespołu. Rzeczywiście,
ani jedno szkolne przedstawienie w Filharmonii nie odbyło się
bez mej obecności, jak również żadna m oja premiera nie odbyła się