Pokaż treść!

ALMAIDA D‘ET REMONT CZZJLI NAMIĘTNOŚĆ SERCA 215
Miło jest studiować astronomię wespół z Ojcami Jezuitami w Pekinie,
i brać udział z narodem subtelnym w święcie czwartej przemiany księżyca..,
Lecz o ile piękniejsze jest istnienie tego, który żyć będzie wedle
słów Pana i który umrze, podobien ratajowi z przypowieści, z dłońmi
w dłoniach dzieci swoich.
Pozwólcież mi, o, przyjaciele, powierzyć wam, zanim zamilknie mój
głos, talizman, wyniesiony z mych peregrynacyj. Być może uchroni on
was od niejakich niebezpieczeństw. Nie żyjcie nazbyt we śnie. Zapład
nia on melancholię. Znałem pewną młodą Tatarkę, która, podobna
Śpiącej Królewnie, tak się dała zachwycić sennym widzeniom, iż posiedmiu
latach uśpienia zmarła ze zgryzoty, że się obudziła.
Oddawajcie się zajęciom domowym. Chowajcie ptaki. Hodujcie rośliny
użyteczne. Odwiedzajcie ubogich okolicy. Ofiarujcie synom i córkom,
które wam się zrodzą, miłość prawdy i natury, gdyż w dziele —
to Stworzyciela kryją się wasze radości i pocieszenia.
A teraz, o, dzieci moje, żegnam was. Nie bez, wzruszenia oglądam,
pewnie po raz ostatni, szpaler grabowy tego parku, pod którym przed
pięćdziesięciu i siedmiu laty drogie mi cienie wymieniły przysięgę
wierności. Lecz nie jest to pozbawione słodyczy, że po zgryzotach tak
licznych oddycham spokojem wiekuistym, szczęsny, że Wszechmocny
udzielił mi jeszcze tej łaski, widzieć w was odradzającą się przeszłość.
Skończywszy przemówienie, p. d‘Astin siada z trudem. Pełne szacunku
milczenie, a potem oklaski przyjm ują te słowa wymowne. U boku
mówcy trzęsie się czarna jakać postać. To zgrzybiała pani d‘Etanges,
babka biednej Clary d‘Ellebeuse, szlocha w dłonie żylaste i nabrzmiałe
guzami. I z nagła, gestem uroczym i bolesnym, zakrywając jedną dłonią
oczy, wyciąga drugą do swego dawnego przyjaciela d‘Astin, który
całuje jej palce, gdzie zdają się płakać starożytne pierścienie. I Almaida
d‘Etremont, piękna, jak noc, w swej płomiennej szacie, mówi do siebie,
przypatrując się staremu arystokracie, który drżąc unosi swą szklankę.
— Jakżeż jest dobry! W olę go od pana młodego.
I po uczcie pan d‘Astin podchodzi do niej ku wielkiej jej radości:
— Od bardzo dawna nie widziałem ciebie, śliczne dziecko moje...
Tak mało ruszam się z miejsca... Jakżeż miewa się wuj Ciągle jeszcze
dziwaczy No, tak...
Ach, droga twoja matka, ojciec twój, jakże, byli mili. Czemu to,
o prześliczna, nie wychodzisz za mąż Nie potrzebujesz się rumienić...
Ach tak, pojmuję... Wujaszek... Nie wątpiłem o tym.
— Koniec końcem — ciągnie pan d‘Astin z uśmiechem — nie wszystko
trwa wiecznie. Jabłka granatu są stworzone na to, aby zostały zerwa-