Pokaż treść!

ALMAIDA D‘ETREMONT CZZJLI NAMIĘTNOŚĆ SERCA 207
egoistyczny jest człowiek, który sam mc cierpi! Roztacza swą radość
przed oizyrna opuszczonych... Ja pozostanę sama. Zestarzeję się w
oczekiwaniu. Każdy dzień kalendarza podobny będzie do drugiego..
Biedna Almaido! Oczy jej nabrzmiały od łez, gardło jest ściśnięte.
Wyciąga ramię, zrywa różę i całuje ją ze smutkiem, jakby biorąc za
świadka swej boleści.
Później, powstając:
— Dość już — myśli sobie — trzeba porzucić to miejsce zasmucające.
Opuszcza park w godzinie zachodu, stąpa przez wioskę, gdzie rozlegają
się jeno uderzenia młota z kuźni.
Zamek d‘Etremont wznosi się w najbardziej sekretnym zakątku tej
„Doliny szczęśliwej". W krainie tej posrebrzany szmaragd łąk, wodę
niebieską nieba i zieloną jasność wierzchołków obram iają kolejno
śniegi stad i kaskad, płowe zbiory lata i buki czerwieniejące pysznej
jesieni.
Niekiedy, wspinając się na pierwsze zbocza wiosennych gór, Almaida,
zagubiona w marzeniu, zrywa u nóg swych wiosenną gencjanę lub
narcyz, lub też, błądząc po równinie, wkracza w niebieskie kolebki la ­
ta, odnajduje źródło i w nim się nurza.
Tak i tego wieczoru, uchodząc przed posępnymi myślami i przed
sierpniem piekącym, dosięga skraju borów. Zna tu wszystkie skryte ścieżynki.
Tutaj to siadywała dzieckiem, i matka, rodem z Hiszpanii z rodziny
Alcarezów, opowiadała jej klechdy Grenady, sama podniecając
się ich wspominaniem.
Matka zmarła, gdy Almaida miała lat trzynaście; i młoda dziewczyna
wywoływała z pamięci ów pokój gorący, gdzie ojciec przyjął ja
w ramiona, kiedy w pośpiechu powróciła z klasztoru, łóżko śmiertelne,
gdzie w bieli i przystrojona jak Dziewica z Almeria spoczywała Guadelupa
de Alcarez.
Od dnia tego fatalność jakaś zawisła nad tym domem. Wkrótce
umarł pan d‘Etremont w domu zdrowia, gdzie trzeba go było umieścić,
córkę jego powierzając opiece wuja, złożonego niemocą i milkliwego,
który korzystnie zawiadywał majątkiem swej siostrzenicy i jak
najspieszniej oddalił ją od towarzystwa świata.
...Almaida coraz głębiej zapuszcza się w łasy. Suknia jej z białej
gazy faluje pod tchnieniem zefiru, podnoszącego się o zachodzie słońca.
Podchodzi na brzeg wody, obnaża się i, oczarowana, zanurza się
w najskrytszej kotlinie rzeki. Widzi, jak przed drżeniem jej prześlicznych
nóg pierzchają białe rozbłyski spłoszonych płotek. Przejmuje ją