Pokaż treść!

ZA KlEWIDOMyM 257
czy słuchać, przyjmować, a przez to narzuci mi się i znów będę się biedził,
układał, szukał, gdzie by coś umieścić i z rozdrażnieniem przyjmował
zupełne niebaczenie na to, co moje. Ale gdy już znaleźliśmy się razem,
okazywało się, że nie potrafię wytrwać. Bo też stykaliśmy się nie
w tym jednym punkcie. On we mnie uruchomił jakąś dążność o wiele
zupełniejszą, olbrzymią, zasadniczą. Przepieraliśmy się cali, a nie tylko
jakby parą palców, nie o te jedne żarty, n a które tu wyłącznie zeszły
moje wspomnienia. Mówić o tym tak trudno, bo chyba nigdy dość nie
uwydatnię, że o nic nie stałem, że nie chciałem niczego ponad sobą, nie
piąłem się do żadnego szczebla. Ale nie mogłem też pogodzić się z tym,
by się pode mną obsuwało, a ja — coraz niżej. Gdyż co innego jest poprzestać
na małym, a co innego wytrzymać, gdy ktoś wciąż swoją
wielkość podtyka. Tego już nie potrafiłem. Zbyt wiele, aby żyć, by móc
oddychać — nie potrzebowałem. I mówię, że nie popychało mnie do
jakichś osiągnięć, do szczytów, ale to nie jest jednoznaczne z tym, aby
mi było obojętne, że komuś koło mnie udaje się wystrzelić aż pod niebo.
Tyloma szczelinami przewija się droga podobnej niechęci, przedostaje
się jaz z jednych miejsc do drugich. Ucisk tu wywarty odzywa
się dalej. Cudze powodzenie więc musi mnie obchodzić, nie jest z mojej
strony próżnym zainteresowaniem, jeśli czuję, że właśnie przez to
się we mnie nerw zapalny, zatruwający mi każdą chwilę, tamujący
mnie — przewleka. Przytoczyłem może tylko błahostkę — te żarty, bo
smi się nawinęły, gdy tak nagle samo z siebie mimowolnie przekręciła
mi się nazwa ulicy. Mogłoby się komuś wydać na nieznane, że to tylko
zachwiało się słowo, "bo nie uważałem, zajęty tym jedynie, jak się wydostać.
Ale ja już po prostu ująć nie mogłem, bo czułem jak mnie leciuteńko
niepokój opływa i naciska. To z tych spotkań z Szymkiem i z prób
pozwolenia sobe na żarcik. W drożenie działało dalej. Miąłem i naciągałem
wyrazy i wraz rodziło się oczekiwanie oraz lęk, jak też to przyjmie.
Mechanizm, którym pogardzałem, nawet gdy miał jakiś sens,
dziś, obrócony przeciw pustce, przeciw miejscu, gdzie już nikogo nie
było, uraził mnie. Uwidoczniło mi się jak to dawniej, już rozstawszy
się, wracałem z tym mnóstwem niedopowiedzień, jakichś słów przygotowanych,
ale nie pewny ich, nawpół uruchomionych zdań, na które napierała
potrzeba, aby się wykazać, a które lęk, nieśmiałość, pamięć o tym
jak się zachowa wobec nich Szymek, czym i innych też pociągnie — odpychała
od brzegu, nie dopuszczała, aby zostały wypowiedziane. Ten
lęk i to pragnienie — dwie siły przeciwstawne — nie odpadały od siebie
zaraz, niosłem je nadal, zsuwały się na spód, lecz silące się, wciąż
napięte, aż póki z mego dna nagle nie odprysło coś z ich zwarcia, nie-