De guillotine (Simone van der Vlugt)

De kruik zurige wijn die ze krijgt voorgezet, lijkt in niets op de
dure Bourgogne die ze vroeger dronk. Desondanks laat ze haar
beker volschenken en neemt ze meteen een slok.
'Lekker.'
Philippe lacht haar toe en heft zijn beker.
'Op de Revolutie.'
Sandrine heft eveneens haar beker, maar dan schrikt ze. 'Daar
heb je Jeanne!'
Philippe volgt haar blik. 'Rustig blijven zitten.'
Sandrine houdt haar ogen op het tafelblad gericht. 'Kijkt ze naar
me?'
'Als je zó doet wel. Vooruit, kin omhoog! Kijk rustig om je
heen', zegt Philippe.
Sandrine gehoorzaamt met tegenzin. Ze kijkt recht in de ogen
van Jeanne. Die kijkt verrast.
'Zwaai naar haar' sist Philippe.
Sandrine steekt groetend haar hand op. Jeanne knijpt haar ogen
tot spleetjes.
'Ze komt naar ons toe', zegt Sandrine zenuwachtig.
Philippe staat op. 'Kom, we gaan de Carmagnole dansen. Ha,
buurvrouw!'
Hij begroet Jeanne opgewekt en trekt Sandrine mee. Jeanne
kijkt hen na. Sandrine dwingt zichzelf tot een glimlach, die de
vrouw niet beantwoordt.
'Kom op, dansen' spoort Philippe Sandrine aan.
'Ik weet niet hoe het moet. Wat is dit voor dans?'
'De Carmagnole. Een nieuwe dans; lekker wild', zegt Philippe.
'Doe maar wat, het maakt helemaal niet uit!'
Wild is het zeker. Sandrine raakt er buiten adem van. Dat is
weer eens iets anders dan de precies voorgeschreven stapjes die zij
heeft geleerd. Als ze lachend en nahijgend op een houten bank
neervallen, is Jeanne nergens meer te zien.
Phitippe kijkt om zich heen, naar de gevels van de cafés. 'Hier is
het allemaal begonnen. Hier, in deze kroegen, zat iedereen te schelden
op het oude bewind. Hier sprong Camille Desmoulins op een
tafel en riep iedereen op om al die misstanden niet langer te pikken
en de Bastille te veroveren.'
104