De guillotine (Simone van der Vlugt)

jullie tijdens die inval niet zijn meegenomen, was alleen omdat ze
wisten dat ik bij de Nationale Garde zit. Anders waren jullie zeker
opgepakt, bewijzen of niet.'
'Wil je weg bij het Veiligheidscomité?' vraagt Sandrine.
Philippe antwoordt niet meteen.
'Ik weet het niet', zegt hij. 'Af en toe pakken we mensen op die
werkelijk schuldig zijn. Die de Revolutie willen tegenwerken en de
oude toestand, met de adel aan het hoofd, weer terug willen. Maar
zoveel vaker twijfel ik aan hun schuld. En ik kan niets doen! Ik zou
me onmiddellijk zwaar verdacht maken. En om jou kan ik maar
beter niet de aandacht op me vestigen. Dus al zou ik willen, ik kán
helemaal niet weg bij het Veiligheidscomité. Dat staat gelijk aan
verraad. Helemaal nu ze plannen hebben om mij tot officier te
bevorderen.'
'Officier? Toe maar!'
'Ja, Robespierre is heel tevreden over me. Kun je het je voorstel­
len? Robespierre! Ik zou zijn gezicht weleens willen zien als hij
erachter komt dat ik al die tijd een aristocrate verborgen heb
gehouden.'
'Tegen je zin', zegt Sandrine.
'Niet lang.' Philippe raakt vluchtig haar haren aan. 'Zullen we
maar weer eens naar huis gaan? Anders wordt maman ongerust.'
Sandrine knikt en accepteert de arm die hij haar aanbiedt.
Als ze thuiskomen, staan Nicolas en Pierre op de binnenplaats
een wedstrijdje te doen in schijfjeswerpen.
'Ik winl' roept Pierre. 'Kijk eens, Sandrine! Mijn schijf ligt het
verste weg!'
'Ietsje', zegt Nicolas.
'Niet! Heel duidelijk! Kijk danl Philippe, kijk eens?' Pierre krijgt
rode konen van opwinding.
'Ja, die van jou ligt verder. Maar mij kun je niet verslaan!' Phi­
lippe pakt een schijf en werpt.
Met een kreet neemt Pierre de uitdaging aan. Net als hij zijn
schijf wil gooien, kietelt Philippe hem in de zij. In een oogwenk is
de binnenplaats vol van gelach en geschreeuw.
Nicolas wenkt Sandrine. Ze volgt hem naar binnen. In de keu­
ken zegt hij: 'Ik heb iets voor je.'
140