De guillotine (Simone van der Vlugt)

'In orde.'
Hij krijgt zijn papieren terug.
'Philippe Lambertin? Doel van de reis?'
'Ik ga mijn familie in Orléans bezoeken met mijn verloofde',
zegt Philippe rustig.
De soldaat laat zijn ogen over Philippes officiersuniform glijden.
Hij neemt zijn pas door en vervolgens die van Sandrine. 'MireilIe
Lavoisier? Is zij dat?'
'Dat klopt.'
De soldaat gooit het portier dicht en maakt een gebaar naar de
koetsier.
'Doorrijden! Leve de Republiek!'
'Leve de Republiek', zegt de koetsier gehoorzaam.
Hij klakt met zijn tong en de twee paarden zetten zich in beweging.
Het rijtuig rolt door de poort en volgt het hardbevroren pad,
richting Orléans.
Rustig, verwachtend dat hij ieder moment teruggeroepen kan worden,
steekt Nicolas de Rue de Vaugirard over. Kalm, kalm, niet
gaan rennen. Maak ze niet achterdochtig.
Hij kijkt niet één keer om. In een dicht sneeuwgordijn loopt hij
door de Rue de Tournon. Een harde noordoostenwind bijt in zijn
gezicht. Het brengt hem een beetje tot zijn positieven.
Hij is vrij!
Maar nu? Waar moet hij naartoe? Het maakt niet uit, als het
maar ver van het Luxembourg is. Hij loopt en loopt tot hij langs de
Seine staat. Ijsschotsen drijven voorbij en doen de pijlers van de
houten bruggen kraken. Verderop steken de sombere torens van de
Conciergerie tegen de nachtelijke hemel af.
Sandrine!
Nicolas blijft staan en kijkt naar de torens boven de dikke
muren. Hij huivert en steekt zijn handen in zijn zakken.
Er zit iets in.
Nicolas haalt het tevoorschijn en kijkt naar de sleutel in zijn
hand. Waarschijnlijk de huissleutel van de eigenaar van het pak.
Maar wat doet dat briefje eraan?
In het licht van een straatlantaarn bekijkt Nicolas het vluchtig.
177