De guillotine (Simone van der Vlugt)

hoofd en trekt een willekeurig krantje naar zich toe. Het is de
Vo lksvriend van Marat, maar ze leest er niet in. Uit haar ooghoeken
kijkt ze naar de andere cafébezoekers en ze houdt de deur in de
gaten.
Even later komt Maurice binnen. Hij wenkt haar en Sandrine
volgt hem opgelucht naar buiten.
'Ik heb in het gevangenisregister gekeken', zegt hij als ze over
straat lopen. 'Je ouders en zuster zaten hier.'
Sandrine kijkt hem vol bange vermoedens aan. Ze durft de
vraag die op haar tong brandt, niet te stellen.
'Ze zijn dood', zegt Maurice.
'Nee', fluistert Sandrine. 'Ik geloof je niet.'
'Heette je zuster Michelle? En je moeder MadeIon? En je vader
Sébastien?'
Sandrine voelt zich onpasselijk worden.
'En Julie?' , fluistert ze.
'Haar naam stond er ook bij.' Maurice ziet bleek.
'Maar ... maar ... Julie had toch niets gedaan? Ik bedoel, zij was
niet van adel', stamelt Sandrine.
'Ze zal geweigerd hebben je familie af te vallen', zegt Maurice.
Verdoofd loopt Sandrine door. De zon dringt niet door in de
smalle straten. Pas als ze de oever van de Seine bereiken, lopen ze
de warmte in, maar Sandrine huivert onophoudelijk.
Als ze in de Rue des Francs-Bourgeois komen, loopt Maurice de
winkel voorbij. Hij duwt een poortje in de muur open en gaat via
een steeg aan de zijkant van het huis naar achteren. Op de binnenplaats
zijn lijnen gespannen die vol wasgoed hangen. Margot hangt
een laken op en scheldt op de duiven die de schone was meteen
onderpoepen. Maar één blik op Sandrines witte gezicht brengt haar
tot zwijgen. Vragend kijkt ze Maurice aan, die kort knikt.
'Kom', Margot slaat haar arm om .Sandrine heen en voert haar
mee naar de keuken. Philippe komt aanlopen en Margot beduidt
hem met een handgebaar dat hij weg moet gaan, wat hij negeert.
Margot zet Sandrine op een stoel en schenkt snel wat gekruide
wijn voor haar in.
'Drink dit op.'
Sandrine drinkt. Haar tanden klapperen tegen de beker.
79