De guillotine (Simone van der Vlugt)

'De Jacobijnen eisen de doodstraf, zegt hij. 'Het is de enige
oplossing. '
'Dat geloof ik niet.' Margot zet een schaal uiensoep op tafel. 'Ze
kunnen de koning toch gewoon afzetten ?'
'Volgens Marat en Robespierre blijft een levende koning altijd
een bron van onrust', zegt Philippe. 'Een levende koning kan weer
op de troon gezet worden en dan is al ons werk voor niets geweest.
Pas als we met het koningshuis afgerekend hebben, kunnen we
onze deviezen van vrijheid, gelijkheid en broederschap waarma­
ken.'
'Je praat alsof je iets opzegt', zegt Maurice.
'Dat doet hij ook', knikt Margot. 'Hij praat anderen na, die
mooie woorden van een papiertje lezen. Woorden, woorden en nog
eens woorden. Het moesten broden zijn.'
'Die komen er ook', zegt Philippe vurig. 'De Jacobijnen zijn
mannen van de daad! De Girondijnen, die kletsen alleen maar over
hervormingen. Maar het volk en de Jacobijnen willen dat er iets
gebeurt!'
'Als de koning dood is, is er dan weer eten?' vraagt Pierre.
'Nee', zegt Margot.
'Waarom maken ze hem dan dood?'
'Dat doen ze niet', antwoordt Margot. 'Tenminste, als ze ver­
standig zijn.'
'Hoe kun je dat nou zeggen? Heb je wel geluisterd?' roept Phi­
lippe driftig.
'Ik doe meer dan luisteren, ik denk na', bitst zijn moeder. 'We
hebben het hier over de koning! Wat denk je dat er gebeurt als die
door zijn eigen onderdanen vermoord wordt? Dat wordt oorlog!'
'Daarom moeten we ons verenigen', zegt Philippe met gloeiende
ogen. 'Tot nu toe hebben we alle aanvallen van het buitenland afge­
slagen. Niemand kan de Revolutie meer tegenhouden. Wat kijk je
nou, moeder. Je was zo enthousiast toen de Bastille viel!'
Margot zucht vermoeid. 'Misschien, als ze nu snel met brood
komen, dat ik er weer in ga geloven. Maar er is geen brood, er is
geen zeep en geen suiker, en dat is het enige dat me op dit moment
interesseert. En als de Girondijnen daarvoor kunnen zorgen, best,
dan steun ik de Girondijnen. En als de Jacobijnen me te eten geven
114