De guillotine (Simone van der Vlugt)

me.'
Sandrine kijkt schuw om. 'Ik moet echt gaan. Margot wacht op
'Sandrine, Sandrine ... Ik heb die naam ook al eens gehoord.
Hebben we elkaar echt niet eerder ontmoet?'
'Nee, echt niet .. .'
'Ze komt uit Tours', helpt Maurice. 'Dus dat lijkt me onmogelijk.'
'Dat is een eind weg', bevestigt Gaston. 'Nou, ga Margot maar
helpen. Je kan haast niet wachten. Handig hoor, zo'n ijverig nicht­
je!' Hij lacht luid.
Sandrine doet de klompen uit. Met haar oude schoenen in de
hand schiet ze de gang in. In het halfdonker trekt ze ze aan en luis­
tert met ingehouden adem naar het gesprek van Maurice en Gas­
ton. Ze hoort voornamelijk Gaston praten, maar het gaat niet over
haar.
'Heb je het al gehoord? Er zijn weer een paar aristo's opgepakt.
Ze waren al bij de grens, nota bene. En toen vielen ze door de
mand. Gisteravond zijn ze Parijs binnengebracht. Een of andere
graaf De Charolais of zo, met zijn vrouw en kinderen.'
Sandrine spitst haar oren. Zodra Gaston weg is, haast ze zich
naar Maurice. De winkel is leeg en hij buigt zich net over een half
afgemaakte klomp.
'Wat zei Gaston? Zijn er weer aristocraten gepakt?' Ze kan het
niet helpen dat haar stem beeft.
Maurice kijkt op. 'Ja, gisteravond schijnt er een graaf met zijn
gezin Parij s binnengebracht te zijn.'
'Hoe heette die graaf?'
'Hoe hij heette? 0, dat weet ik niet precies. Hoezo?'
'De Charolais?' dringt Sandrine aan. 'Ik dacht dat ik die naam
hoorde noemen.'
'De Charolais ... ja, ik geloof van wel.' Maurice kijkt haar oplettend
aan. 'Ken je die mensen?'
'Ja', Sandrine ziet bleek. 'Het waren vrienden van mijn ouders.'
'0', zegt Maurice.
'Dat kan je niets schelen, hè? Die paar aristo's', zegt Sandrine
met trillende stem.
'Dat is niet waar. Ik ben niet uit op het bloed van die mensen',
weerstreeft Maurice rustig.
95