De guillotine (Simone van der Vlugt)

'Die ken ik! Dat is markies d'Harcourt.' Sandrine verbleekt.
Nicolas kijkt naar de markies, die geen enkele keer in Sandrines
richting kijkt.
'Kende hij je goed?'
'Hij kwam naar de dineetjes en bals die mijn ouders organiseerden.
Ik heb hem nooit echt gesproken, maar hij herkent me vast.'
'Dat hoeft niet. Je weet zelf niet hoe enorm je veranderd bent.
En je zit hier als Sandrine Bonnet. Je hoeft alleen maar vol te houden
dat je zo heet,' stelt Nicolas haar gerust.
Maar Sandrine blijft bezorgd kijken en gaat met haar rug naar
de markies toe staan.
De ochtend gaat voorbij met kleine karweitjes. Wie het geluk
heeft meer dan één kledingstuk bij zich te hebben, wast de rok of
broek van de vorige dag. Er wordt uit eigen beweging schoongemaakt
om de boel een beetje leefbaar te houden. Of je van hoge of
lage geboorte bent, speelt daarbij geen rol. Sandrine ziet tot haar
verbazing de trotse, hooghartige markies d'Harcourt water halen
op de binnenplaats en broederlijk een potje triktrak Spellèn met een
eenvoudige kleermaker.
Tussen de middag worden ze allemaal het grote vertrek
uitgedreven, de gangen door, naar een andere zaal.
'Wat gebeurt er?' vraagt Sandrine verschrikt.
'We gaan eten', stelt Cécile haar gerust.
Van overal stromen gevangenen toe, streng bewaakt door
cipiers, tot de eetzaal vol zit. Het grote vertrek zIet er gebruikt uit.
De tafels zijn niet schoongemaakt en hier en daar liggen etensresten
op de grond.
'Van de vorige groep', zegt Cécile. 'We zitten hier met zo'n duizend
man. Dus we eten in drie groepen. Laat me raden: soep,
groente in vocht en varkensvlees met kool.'
Haar voorspelling komt uit.
'Het is altijd hetzelfde', zegt een donkerharige vrouw tegenover
Sandrine. 'Behalve dat er de ene keer meer haren in de soep zitten
dan de andere keer.'
Berustend vist ze alles wat niet in de soep thuishoort eruit.
Sandrine kijkt naar Nicolas, die het voorbeeld van de vrouw
volgt en gewoon begint te eten. Opeens moet ze denken aan die
158