De guillotine (Simone van der Vlugt)

15
Met een klap sluit Nicolas de deur van het café. De gestaag neer­
vallende regen veroorzaakt een modderige stroom in de midden­
goot van de Rue de la Convention, zoals de Rue St. Honoré nu
door de Conventie wordt genoemd. Het ijzeren uithangbord waait
heen en weer in de koude wind.
Nicolas draait zich om. Achter de bar staat Luc bekers te spoe­
len en waarschuwingen naar ruziënde klanten te roepen. Het is
druk in het café. Er klinkt een luid geroezemoes terwijl er gedron­
ken wordt en een kaartje gelegd.
In de verte klinkt een onheilspellend gebolder. De gesprekken
vallen stil. Twee rammelende mestkarren gaan voorbij. Nicolas
kijkt over zijn schouder uit het raam. Een flits van bleke gezichten,
kaalgeschoren hoofden, en weg zijn ze.
In het café praat iedereen verder alsof er niets gebeurd is. Nico­
las gaat door met zijn werk.
Hij zou er inmiddels aan gewend moeten zijn. Sinds eind
september de Wet op de Verdachten is ingevoerd, worden er dag en
nacht mensen uit hun huizen gesleept, omdat ze ervan verdacht
worden verdacht te zijn.
En verdacht is iedereen die ook maar iets van kritiek uit op de
Conventie, en in het bijzonder op Robespierre, de leider van de Jaco­
bijnen. Hij woont schuin tegenover het café. Nicolas ziet hem dikwijls
over straat gaan; een kleine man met een staartpruikje, altijd onberis­
pelijk gekleed in een olijfgroene jas met mouwen van Mechelse kant.
Verdacht zijn ook alle familieleden van emigranten, vrienden
van aristocraten en mensen die sympathiseren met de slachtoffers
van de guillotine. Zeer verdacht zijn de Girondijnen omdat ze
geaarzeld hebben de koning te onthoofden. Nu worden ze op bevel
van de Jacobijnen zelf gearresteerd en opgesloten in het Luxem­
bourg, een voormalig paleis.
Nicolas ruimt de tafels af en kijkt naar de deur die openzwaait.
Een druipnatte figuur komt snel naar binnen. Het is Philippe.
'Philippe! Ga zitten. Wat kan ik voor je inschenken?' begroet
Nicolas hem.
142