De guillotine (Simone van der Vlugt)

'Nou kind, dat doe je ook niet erg handig!' Annette, de vrouw
die de leiding heeft, buigt zich over Sandrine heen. 'Als je die pijpen
op elkaar legt, naai je ze aan elkaar vast. Kun je straks alles weer
lostornen. Kijk, ik zal het je voordoen. Je legt deze pijp zó neer en
die zó?
'Je zou zweren dat ze zelfs nog nooit een knoop heeft aangenaaid',
zegt Jeanne, opperste verbazing veinzend. 'Heeft je moeder
je niet leren naaien? Of gingen jullie soms naar een naaister?'
Sandrine prikt zich. Ze houdt een uitroep binnen en zuigt op
haar bloedende vinger. Jeannes hand schiet oer tafel en grijpt de
hare.
'Dat doet zeer hè, in dat zachte huidje!· Mijn vingertoppen
waren op jouw leeftijd helemaal stukgeprikt', zegt ze scherp.
'Dan was je ook niet erg handig', geeft Sandrine terug.
De andere vrouwen lachen. Jeanne zakt neer op haar stoel. Ze
laat Sandrine voorlopig met rust, maar blijft haar broedende blikken
toewerpen.
Om vijf uur, als ze naar huis mogen, treuzelt Sandrine lange tijd
om Jeanne de tijd te geven eerder te vertrekken. Als een van de
laatsten verlaat Sandrine de kerk.
'Hè hè! Ik dacht dat je nooit naar buiten kwam!' Nicolas maakt
zich los van de pilaar in het kerkportaal.
Sandrines vermoeide gezicht klaart op.
'Ik kom je ophalen', zegt Nicolas. 'Vind je dat goed?'
'Ja, natuurlijk!'
Het is druk op straat. Op dit uur van de dag lopen de fabrieken
leeg en keert het gepeupel terug van de executies op de Place de la
Révolution.
Nicolas pakt Sandrines hand en voert haar weg uit de drukte. Als
ze langs de Seine lopen laat hij, tot Sandrines spijt, haar hand los. Achter
hen klinkt nog het doffe gebolder van de karren die van de Place
de la Révolution wegrijden, volgeladen met onthoofde lichamen.
Sandrine huivert.
'Je hebt geluk gehad dat je bij de Lambertins terecht kon', zegt
Nicolas.
'Ja, ze zijn alles wat ik nog heb', zegt Sandrine zacht. 'Weet je, ik
besef nu pas hoeveel ik aan Margot te danken heb. Als zij me niet
126