De guillotine (Simone van der Vlugt)

10
Vanaf dat moment mijdt Sandrine de Place du Carrousel met zijn
terechtstellingen. Iedere nacht schrikt ze wel een keer wakker uit een
vreselijke nachtmerrie. En altijd gaan die dromen over haar familie
en Julie, en hoe ze aan hun einde zijn gekomen. Soms ook droomt
ze over vroeger. Over de gezellige avonden als ze met het hele gezin
bij elkaar zaten; over de lange diners waar Michelle en zij kaars­
recht aan tafel zaten en intussen stiekem grapjes over de gasten
maakten met elkaar. Over de zomers in Poissy ...
Als ze weer eens uit zo'n droom over thuis wakker wordt, heeft
ze geen idee hoe laat het is. Ze houdt haar ogen stijf gesloten; ze
wil niet wakker worden. Maar de droombeelden vervliegen toch.
Het gevoel van veiligheid en geborgenheid verdwijnt. Sandrine
draait zich op haar zij en duwt haar vuist in haar maag.
Honger.
De waterige soep van gisteravond heeft dat gevoel geen moment
weggenomen. Nu komt de honger in volle hevigheid opzetten. Ze
kan onmogelijk meer slapen.
Brood ...
Sandrine gaat op het randje van haar bed zitten en rilt in de
tocht die door een spleet onder het raam vandaan komt. Huiverend
begint ze zich aan te kleden.
Opeens ziet ze haar moeder voor zich, zittend achter haar
toilettafel terwijl een kamermeisje haar pruik poedert. Eerst met
gewone poeder, die in dozen werd aangevoerd. Toen poeder niet
meer verkrijgbaar was, gebruikte ze meel.
Meel, nota bene!
Sandrine neemt haar klompen in de hand en sluipt de trap af.
Ze trekt een versleten mantel met kap aan die ze van Margot heeft
gekregen.
Buiten komt de nachtwaker langs.
'Vier uur slaat de klok, burgers. Vier uur slaat de klok', klinkt
zijn monotone stem door de straat.
Sandrine maakt de keukendeur open en loopt de stikdonkere
binnenplaats op. De Rue des Francs-Bourgeois is nauwelijks lichter.
99