De guillotine (Simone van der Vlugt)

, Amélie Dupont, negenendertig jaar, naaister, beschuldigd van
het verborgen houden van koningsgezinden!'
Er lijkt geen einde aan de lijst te komen. De namen weerklinken
in de binnenplaats. Eindelijk zwijgt Vernet.
De ongelukkigen krijgen een kwartier om afscheid te nemen en
hun spulletjes uit hun cel op te halen. Josette en Geoffrey de Chäte­
lard blijven staan. Ze hebben niets nodig dan elkaar.
Amélie Dupont maakt zich met moeite los uit de knellende
omhelzing van Juliette. Ze kust haar dochter en duwt haar in de
armen van Marie-Rose.
'Zorg alsjeblieft voor haar', zegt ze zacht.
'Nee!' schreeuwt Juliette. 'Maman!'
'Meekomen!' gebiedt de gevangenenbewaarder.
Amélie Dupont loopt mee. Haar dochter verbergt haar gezicht
tegen het lichaam van Marie-Rose.
Sandrine kijkt roerloos toe hoe de gevangenen die zijn opgeroe­
pen, op de kar worden geholpen. Nog een groet, een laatste blik,
een opgestoken hand. Het grote hek zwaait piepend open en de kar
ratelt over het plaveisel naar buiten.
Minutenlang blijft Sandrine staan. Ze heeft het ijskoud, maar
haar voorhoofd gloeit. Het gesnik van Juliette dringt vaag tot haar
door. Er komt iemand naast haar staan. Sandrine kijkt opzij en ziet
het doodsbleke gezicht van Nicolas. Met de armen stijf om elkaar
heen lopen ze weer naar binnen.
161