De guillotine (Simone van der Vlugt)

'Hou op, Pierre' , zegt zijn broer. 'Je ziet toch dat haar ogen weer
open zijn.'
'Laat die jongen', zegt Maurice. 'Hij is zich rot geschrokken.'
Sandrine merkt dat Margat zachtjes haar hand wrijft.
'Hoe lang heb je wel niet in de rij gestaan?' vraagt ze.
Haar gezicht is heel dicht bij dat van Sandrine. Grijze ogen in
een vroeg oud gezicht.
'Vanaf een uur of vier', fluistert Sandrine.
Margat loopt naar de keuken en snijdt een dikke snee brood
voor Sandrine af. Ze smeert er wat meer reuzel op dan gewoonlijk.
Anders worden de afgemeten porties nauwkeurig met elkaar
vergeleken, maar nu protesteert er niemand.
'Ik ben zo blij dat je niet dood bent', zegt Pierre op vertrouwe­
lijke toon. 'Moet je nu heel lang blijven liggen? Net als Louison?'
Sandrine wil vragen wie Louison is, maar Margots verstarde
gezicht weerhoudt haar daarvan. Pierre kijkt betrapt en loopt snel
met zijn bikkels naar de binnenplaats.
Ja, Louison moet zijn zusje zijn geweest. En aan Margots reactie
te zien is ze nog niet zo lang geleden gestorven. Maar waarom heeft
niemand het over haar?
Sandrine kijkt naar Maurice, die met een afwezig gezicht naar
de schoenmakerswerkplaats loopt. Zijn schouders hangen een beet­
je. Philippe volgt zijn vader, maar draait zich in de deuropening om
en kijkt naar Sandrine.
'Vanavond is er een feest in het Palais Royal. Heb je zin om mee
te gaan?' vraagt hij.
Sandrine kijkt verbaasd terug.
'Wil jij Sandrine meenemen naar een feest? Ben je gek?' valt
Margot uit.
'Ze moet zich niet zo afsluiten van de mensen. Daardoor valt ze
juist op' argumenteert Philippe. 'Nou, wil je mee?'
'Nee', zegt Sandrine.
'Waarom niet?'
'Ik heb geen zin om feest te vieren. En zeker geen feest ter ere
van de Revolutie. Daar gaat het toch om?'
'Ja.'
'En wat voor goeds heeft die Revolutie mij gebracht?'
102