De guillotine (Simone van der Vlugt)

Sandrine loopt langs Nicolas' cel, die uitkijkt op de binnenplaats.
Markies d'Harcourt staat bij de tafel en stalt er zijn bezittingen op
uit.
'Er is nog een transport gekomen', zegt Sandrine.
'Ik weet het, Sandrine. Ik ben ook opgeroepen.'
'0 .. .' Sandrines adem stokt.
'We worden allemaal op een dag opgeroepen.' De markies kijkt
haar vriendelijk en volkomen rustig aan. 'Ik ben er klaar voor.
Mijn vrouw is me al ontnomen en ik heb geen kinderen. Daarom
wilde ik jou dit ter herinnering geven.' Hij geeft haar een gouden
zegelring. 'Die heeft je vader me ooit gegeven, als verjaardagsca­
deau. Ik geef hem nu graag aan jou, zodat je af en toe nog eens aan
me zult denken.'
Verbijsterd kijkt Sandrine hem aan.
'Kijk uit voor Claire', zegt de markies ernstig. 'Ik heb haar een
brief zien schrijven aan de openbare aanklager, Fouquier-Tinville.
Het zou me niets verbazen als ze probeert jou te verraden om zelf
..
vrijspraak te krijgen. Vaarwel, Sandrine.'
Hij buigt zich over haar hand; zijn lippen raken die nét niet,
zoals de etiquette het voorschrijft. Dan strijkt hij zijn vest glad,
alsof hij op het punt staat uit dineren te gaan, en loopt zijn cel uit.
Sandrines benen worden slap. Ze voelt zich duizelig en zoekt
steun bij de deuropening. Op de binnenplaats wordt nog steeds de
lijst voorgelezen.
Nicolas!
Dodelijk ongerust holt Sandrine de gang door, de trap af, de
binnenplaats op. Daar staat iedereen in een beklemmende stilte bij­
een. De ongelukkigen die al opgeroepen zijn, worden op de kar
geduwd. Sandrines ogen vliegen langs de gezichten.
Nicolas staat bij het groepje toeschouwers.
Een golf van opluchting stuwt Sandrines angst weg. Ze gaat snel
naast Nicolas staan en pakt zijn hand.
De ouders en zuster van Valérie worden op de kar geholpen.
'Nee! Nee!' schreeuwt Valérie. 'Neem mij ook mee! Neem mij
ook meel' Ze vliegt naar de kar en probeert erop te klimmen.
terug.
'Nou, is het nog 's afgelopen?' blaft de bewaker en trekt haar
167