De guillotine (Simone van der Vlugt)

verschrikkelijke hoofdpijn komt opzetten. Ze leunt met haar elle­
boog op de rand van de tafel en wrijft met haar vingers over haar
voorhoofd. Uit alle macht probeert ze zich niet mee te laten nemen
door de golven van verdriet die haar overspoelen.
'Dan heb je nu toch een broertje', troost Pierre.
Sandrine glimlacht door een mist van tranen heen.
'Pierrel' schreeuwt Margot vanaf de binnenplaats. 'De water­
drager is in de straat!'
'Ik moet maman helpen; water halen.' Pierre staat op en rent
naar de keuken om de waterkruik te halen.
Sandrine kijkt hem na. Het dringt nu pas tot haar door wat hij
zei over een zusje. Heeft hij echt een zusje gehad?
Ze staat op en drentelt naar de binnenplaats, waar Margot nog
steeds houtjes staat te hakken. De geluiden weerkaatsen tegen de
huizen rondom.
Sandrine kijkt omhoog langs de muren met de gesloten luiken.
Aan de smeedijzeren hekjes van de balkons zijn lijnen gespannen
waaraan wasgoed te drogen hangt. Het lijkt wel alsof die muren op
haar afkomen. Steeds dichterbij, dichterbij. Ze storten zich op haar.
Ze wordt duizelig ...
Onverwacht voelt Sandrine een hand op haar schouder. Ze
draait zich om en kijkt in het ernstige gezicht van Margot.
'Het lijkt me het beste als je eens iets gaat doen', zegt ze. Sandri­
ne kijkt haar niet-begrijpend aan.
'Je kunt hier niet de hele dag rondhangen. Kom eens mee', zegt
Margot. Ze slaat haar arm om Sandrine heen en voert haar mee
naar de keuken.
Daar is het een bende. Overal ligt vuil wasgoed dat een klamme
geur verspreidt. Pierre draagt hijgend en bezweet de zware water­
kruik naar binnen._
'Dat is drinkwater', zegt Margot. 'Water om mee te wassen
halen we bij de stadsfontein.'
Ze giet het water over in de ijzeren pot die boven het vuur
hangt. 'Zeg maar wat je wilt doen. Water halen of kleren wassen.'
Sandrine gaat ervan uit dat ze het tegen Pierre heeft. Ze is ver­
baasd als Margot háár aankijkt. Moet zij die vieze kleren uitspoe­
len? Dat meent ze toch niet?
84