De guillotine (Simone van der Vlugt)

'Kom morgenmiddag tegen zessen naar café La Bastille, bij de
Saint-Antoinepoort', zegt Philippe. 'Ik zal zorgen dat op de bin­
nenplaats een wagen klaar staat.'
'Kun je zo snel een pas regelen?'
'Dat moet wel lukken. En 0 ja, je kleding. Mijn vader heeft nog
wel een paar klompen voor je. Wat heb je zelf?'
'Ik heb mijn ouwe hemd nog liggen.'
'Prima. Dat is voldoende.'
Philippe loopt naar de achteruitgang van het café.
'Philippe!', zegt Nicolas.
Zijn vriend kijkt om.
'Bedankt.'
Philippe tikt tegen zijn rode Jacobijnenmuts en duwt de deur
open. Nicolas kijkt hem na. Dan rent hij met twee treden tegelijk
de trap op naar boven om zijn spullen te halen.
'Heb je het al gehoord? De weduwe Capet moet voorkomen. Dat
zou eens tijd worden. Ze hebben het al veel te lang uitgesteld.
Zonde van al dat kostbare brood dat ze haar geven', zegt Jeanne.
Sandrine kijkt op van de broek waar ze een zoom in legt. De
meeste vrouwen knikken. Hun gezichten staan hard en verbeten
door een leven vol zorgen en gebrek.
Sandrine denkt aan koningin Marie-Antoinette. Ongetwijfeld
had al het geld dat ze zo vrolijk aan japonnen en feesten heeft
uitgegeven, nuttiger besteed kunnen worden, maar ze moet wel
zwaar boeten voor haar luxeleventje. Ze zit al maandenlang in een­
zame afzondering opgesloten in de Conciergerie. Haar echtgenoot
is onthoofd, haar kinderen mag ze slechts één keer per dag door
een hoog venster zien, als ze gelucht worden op de binnenplaats.
Ze mag ze niet spreken, niet aanraken, en dat in de wetenschap dat
ze waarschijnlijk niet lang meer te leven heeft.
Sandrine huivert. En ze dacht nog wel dat zij eenzaam was.
Als het vijf uur is, loopt ze haastig naar buiten. Ze kijkt om zich
heen, maar ziet Nicolas nergens. Teleurgesteld loopt Sandrine door.
Nicolas laat het bijna nooit afweten. Als er maar niets gebeurd is ...
Ze slaat een hoek om en Nicolas duikt op. Sandrine onderdrukt een
kreet.
144