De guillotine (Simone van der Vlugt)

'Zo behandel ik je beslist niet. Maar wie hier woont, houdt zich
aan de regels van dit huis. En dat betekent dat er gewerkt moet
worden. Wie niet werkt, eet niet.'
Sandrine haalt een paar muntstukken tevoorschijn.
'Ik kan betalen.'
'Daar gaat het niet om', zegt Margot kalm. 'Wees nou niet zo
dwaas om naar de stadspoort te rennen. Als je echt weg wilt, wacht
dan nog een tijdje tot ze iedereen niet meer zo scherp controleren.'
Daar zit wat in. Sandrine kijkt nadenkend voor zich uit.
Margot loopt terug naar de keuken en gaat aan het werk. Sandrine
gaat voor het kleine venster van de achterkamer staan en
kijkt naar Pierre, die de laatste houtjes staat te splijten.
'Maman!' klinkt Pierres trotse stem. 'Ik heb al het hout gehakt!
Kijk eens, wat een stapel!'
'Je bent een flinke vent', prijst Margot.
Moeizaam sjouwt Pierre de mand hout de keuken in en laat hem
op de plavuizen vallen.
Sandrine gaat in de deuropening staan.
'Zwaar hè?', zegt Pierre tegen haar. 'Maar ik kan dat best tillen!'
Sandrine glimlacht. Ze kijkt naar Pierres handen, die rood en
opgezwollen zijn.
Het water in de kookpot borrelt. Sandrine loopt naar de stookplaats,
pakt de stok en roert het wasgoed om en om.
Margot zegt nog steeds niets. Na een tijd laat ze Sandrine zien
hoe ze het wasgoed eruit moet halen zonder haar handen te branden
aan het hete water.
'Het ergste vuil is er nu wel uit', zegt Margot. 'Vanmiddag spoelen
we alles nog eens uit in de Seine.'
Sandrine zegt niets.
Na het middageten gooit Margot al het wasgoed in een mand.
'Jij gaat zo met Jean spelen?', zegt ze tegen Pierre.
'Ja, we gaan bikkelen.'
'Geen rottigheid uithalen, hè?' Met een flinke ruk tilt Margot de
mand van de vloer. Met een vuurrood gezicht van inspanning loopt
ze weg met het zware, natte goed. Sandrine kijkt haar na. Opeens
wordt ze zich ervan bewust dat Pierre naar haar staat te kijken. Ze
draait haar hoofd om, maar Pierre ontwijkt haar blik. Hij kijkt in
86