De guillotine (Simone van der Vlugt)

Sandrine die nu voor hem staat. Onder deze omstandigheden kost
het hem blijkbaar ook weinig moeite haar te tutoyeren.
'En jij zit nu bij de Lambertins. Weet je dat ze daarvoor hun
hoofd kunnen verliezen?' vraagt Nicolas.
'Ja, dat weet ik.'
Nicolas kijkt rond op de kleine binnenplaats.
'Kun je een beetje wennen hier?'
Sandrine haalt haar schouders op.
'Het zijn aardige mensen.'
'Maar?'
'Ik weet niet hoe ik het moet zeggen. Ik voel me gewoon zo
anders. Hoe aardig ze ook zijn, ik voel me nooit helemaal thuis.'
Nicolas knikt. Aangemoedigd door dat begrip gaat Sandrine
verder: 'Soms zit ik aan tafel en dan kijk ik in het rond. En dan zie
ik weer hoe het vroeger was, thuis .. .'
'Met kristal en zilver', vult Nicolas aan.
'Nee, dat bedoel ik niet. Al kan ik soms nauwelijks geloven dat
ik echt met alleen een mes en mijn vingers zit te eten ... Ach laat ook
maar, ik kan het niet uitleggen', zucht Sandrine.
'Nee, natuurlijk niet. Ik ben maar een stomme ongeletterde boer
die met zijn vingers eet. Hoe zou ik zoiets moeten begrijpen', zegt
Nicolas.
om.
'Zo bedoel ik het helemaal niet!'
'Nee, dat zal wel.' Nicolas schudt zijn hoofd en draait zich om.
Gaat hij nou opeens weer weg?
'Nicolas!' roept ze als hij de binnenplaats afloopt. Nicolas kijkt
'Zal ik een brief aan je zusje schrijven?' biedt Sandrine aan.
Nicolas haalt zijn schouders op. Hij draait zich om en loopt
weg. Sandrine zucht en luistert naar zijn voetstappen, die wegster­
ven in de steeg.
De warme nazomer is van de ene op de andere dag voorbij. De
natte, gure herfst geeft meer ongemak dan Sandrine ooit heeft mee­
gemaakt. Voedsel is onbetaalbaar en hoe oud en tochtig het huis is
viel in september niet op, maar nu des te meer. Maar ze hebben in
ieder geval nog een dak boven hun hoofd. Door de voortdurende
110