De guillotine (Simone van der Vlugt)

'De familie Lambertin? Ja, ik kom uit die buurt, de Marais. Ik
kwam altijd bij Maurice in de winkel.'
'Heb je daar nog familie?'
'Mijn moeder woont in de Rue St. Paul.'
'Je hebt het nog nooit over je moeder gehad.'
'Ach, wat zou ik moeten vertellen? Ze is oud en slecht ter been',
zegt Julie.
'En je vader?' vraagt Sandrine.
Julie trekt een kanten onderjurk over Sandrines hoofd en zet een
paar heupstukken vast.
'Mijn vader is al jaren dood. Vanaf het moment dat ik kon werken,
heb ik mijn moeder onderhouden.'
'0.' Sandrine kijkt naar haar beeltenis in de grote staande spiegel,
terwijl Julie de knoopjes op haar rug vastmaakt. Als ze klaar is,
draait Sandrine zich om en vraagt: 'Vind je het dan niet erg dat je
moeder daar helemaal alleen zit?'
Juli e glimlacht naar haar. 'Ik ga op mijn vrije dag altijd naar
haar toe.'
'Maar 's zomers! Dan zijn we maanden weg!'
'Ja', zegt Julie. 'Dan moeten buurtbewoners op haar letten.
Kom, dan gaan we naar beneden.'
Zodra Sandrine beneden komt, ruikt ze de versgebakken brioche.
En weer ziet ze de twee vrouwen voor zich die de vingers in elkaars
ogen staken om een hand meel.
Haar ouders en Michelle zitten al aan tafel. Ze kijken alledrie
op als Sandrine verschijnt. Een dienstmeisje schenkt snel een kop
koffie voor haar in en zet een gekookt eitje voor haar neus.
'Goed geslapen, meisje?' vraagt de barones. 'Ik dacht dat je nog
wel even in bed zou blijven.'
'Ik kon niet meer slapen.' Sandrine steekt haar hand uit naar de
heerlijk ruikende brioche.
'Je ziet er anders erg moe uit. Je hebt kringen onder je ogen',
zegt de barones bezorgd.
'Ze rust op Poissy wel uit', zegt Sandrines vader. 'Verandering
van omgeving zal haar goed doen. En waarschijnlijk zijn al die
onlusten na de zomer weer voorbij.'
24