De guillotine (Simone van der Vlugt)

20
In grote haast pakt Philippe zijn spullen.
'Laten we gaan', zegt hij. 'Het is al half acht; de poort gaat bijna
dicht.'
Sandrine heeft niets om mee te nemen. Haar oude jurk, met de
gevangenisgeur er nog aan, laat ze liggen waar ze hem neergegooid
heeft, in de keuken.
'Kom.' Philippe zet Sandrine een rode muts op. Hij pakt haar
hand en leidt haar de donkere trap af. Beneden opent hij de deur en
gearmd lopen ze de straat op. Een officier en zijn liefje; twee goede
patriotten. De sneeuw valt in dikke vlokken neer. Het witte tapijt
op straat licht op in de duisternis. Sandrine ademt de koude lucht
diep in. Na de weerzinwekkende stank in de gevangenis ruiken de
straten van Parijs bijna fris.
Onderweg houdt Philippe een rijtuig aan waarin ze nog net een
plekje vinden. Diep weggedoken in haar mantel zit Sandrine in een
hoekje. Ze vertrouwt geheel op Philippe.
Het rijtuig gaat door de Rue de To urnon. Met brandende ogen
staart Sandrine naar de muren van het Luxembourg. Blijdschap om
haar vrijheid en een intens verdriet om Nicolas vechten om voor­
rang. Ze blijft kijken tot een dichte sneeuwsluier het hoekige
gebouw aan het oog onttrekt.
Philippe legt zijn hand op die van Sandrine.
'Het spijt me', zegt hij zacht. 'Ik heb gedaan wat ik kon.'
'Dat weet ik', zegt Sandrine mat.
Bij de zuidelijke stadspoort wordt alles gereedgemaakt om de
poort te sluiten. De onverbiddelijke wacht houdt het rijtuig tegen.
De bajonetten worden geheven.
'Halt! Papieren!'
De koetsier overhandigt zijn papieren aan de gardist. De soldaat
leest ze, werpt een peilende blik op de koetsier en geeft hem de
papieren terug. Dan opent hij het portier van het rijtuig. 'Papieren!'
Passen en vrijgeleiden worden doorgegeven.
'Valentin Rosier? Wie is dat? Doel van de reis?'
De oudere heer die tegenover Sandrine zit, doet nauwkeurig verslag.
176