De guillotine (Simone van der Vlugt)

'Ik schrik van je!' roept ze uit. 'Wat is er? Waarom sta je hier op
me te wachten?'
Ongerust kijkt ze Nicolas aan. Hij ziet er verschrikkelijk uit.
Bleek en opgejaagd.
'Ik word gezocht', zegt Nicolas. 'Volgens Philippe sta ik op de
lijst. Hij is me vanmiddag komen waarschuwen.'
'Wat!' Het bloed trekt weg uit Sandrines wangen.
'Morgen rond deze tijd helpt hij me te ontsnappen uit Parijs. Op
een boerenwagen.' Nicolas haalt nerveus zijn hand door zijn haar.
'Ik loop niet het hele stuk met je mee. Misschien houden ze jou ook
in de gaten. Ik weet niet wie me aangegeven heeft! Ik weet ook niet
waarom.'
Sandrine ziet de straat door een waas.
'En nu? Waar ga je naartoe?', fluistert ze.
'Terug naar Poissy. Kijken hoe het met mijn broertjes en mijn
zusje gaat. Misschien kan ik weer in de oude pachtboerderij van
mijn ouders wonen. En anders vind ik wel iets.'
Zijn woorden dringen nauwelijks tot Sandrine door. Als ver­
doofd staart ze in de verte. Nicolas gaat weg!
'Neem mij mee', zegt ze dringend. Nicolas kijkt haar verbaasd aan.
'Ik meen het! Neem mij mee!' smeekt Sandrine. 'Ik zou je kun­
nen helpen op de boerderij.'
'Je meent het echt, hè?' Nicolas kijkt haar met opgetrokken
wenkbrauwen aan.
'Ja, natuurlijk meen ik het echt', zegt Sandrine. Nicolas schudt
zijn hoofd.
'Het is te gevaarlijk, Sandrine. De poorten worden scherp
bewaakt.'
'Loop ik hier dan minder gevaar? Ben je die inval vergeten ? Het
had weinig gescheeld of we zaten allemaal in La Force, in de
Abbaye of in het Luxembourg. Door mij !'
'Philippe beschermt je wel.'
'0 ja? Hoe lang nog? Hoe lang zal het duren voor ze hém gaan
verdenken?' Sandrine pakt Nicolas dwingend bij de arm. 'Weet jij
hoe het voelt om iedere nacht wakker te liggen? Om niet te durven
slapen, uit angst dat de Nationale Garde opeens langskomt? Weet
jij hoe het voelt om opeens voetstappen in de straat te horen, zodat
145