De guillotine (Simone van der Vlugt)

je geen adem meer durft te halen tot ze jouw deur voorbij zijn? Ik
heb het gevoel dat het woord adel op mijn voorhoofd geschreven
staat!' Nicolas zwijgt lange tijd.
'Kom morgen rond deze tijd naar café La Bastille', zegt hij
uiteindelijk. 'Zorg dat je iets warms aan hebt.'
De volgende dag hoeit Sandrine alleen 's middags in de werkzaal te
verschijnen. De hele ochtend helpt ze Margot en twijfelt ze of ze
haar in vertrouwen zal nemen. Ze is zo in gedachten verzonken dat
ze nauwelijks in de gaten heeft dat Margot tegen haar praat.
'Wat is er toch met jou?' vraagt Margot.
Sandrine schrikt op.
'Je bent zo afwezig. Waar zit je met je gedachten?'
'Nicolas staat op de lijst', zegt Sandrine zacht. Margots glimlach
verdwijnt.
'Meen je dat?'
'Philippe heeft hem gewaarschuwd. Hij helpt hem vluchten.'
'Dáárom zie je zo witjes. Je bent erg op die jongen gesteld, niet­
waar?'
Sandrine knikt.
'Dan moet je blij zijn dat hij de kans krijgt om te vluchten', zegt
Margot ernstig.
'Dat ben ik ook.'
Zal ze zeggen dat ze met Nicolas meegaat? Nee, beter van niet.
Straks houdt Margot haar tegen.
Na het middagmaal moet Sandrine opschieten om op tijd in de
kerk te komen. Desondanks loopt ze eerst naar de schoenmakers­
werkplaats. Ze kijkt naar Maurice, die met een paar repen leer
voor zich aan de snijtafel zit. Hij kijkt op en glimlacht.
'Werk ze, meisje!'
'Ja ... Dag Maurice.'
Sandrine draait zich om.
'Kom op, Sandrine! Wat loop je te treuzelen? Straks kom je te
laat!' spoort Margot haar aan.
Sandrine slaat haar armen om Pierre heen en knuffelt hem.
'Hé, laat me los!' roept Pierre.
'Dag Margot', zegt Sandrine.
146