De guillotine (Simone van der Vlugt)

'Gewoon, door overal te verkondigen dat er een voedseltransport
was binnengekomen en dat er brood uitgedeeld zou worden.'
Sandrine denkt aan de uitgehongerde gezichten van de mensen
en kan zich hun razende teleurstelling wel voorstellen.
'En nu?', zegt ze.
'We moeten weg uit Parijs. Mijn ouders en Pierre zijn een paar
dagen geleden al vertrokken. Maar we moeten opschieten; de
stadspoort sluit over een half uur.'
S,andrine blijft roerloos staan.
'En Nicolas dan?'
'Sandrine, het spijt me, maar ik kan niets voor hem doen.'
Verbijsterd kijkt Sandrine hem aan.
'Waarom niet? Je hebt mij toch ook gered!'
'Ja, en het zal niet lang duren of de Conventie komt erachter.
Misschien zijn ze er al achtergekomen. Je begrijpt toch wel dat ik me
niet meer bij het Luxembourg kan laten zien?' argumenteert Philippe.
'Het is nauwelijks een uur geleden!', zegt Sandrine. 'We hebben
nog tijd!'
'Sandrine, het is te gevaarlijk. Iedereen die in en uit gaat, wordt
streng gecontroleerd.'
'Maar jij bent officier!'
'Dan nog. Alleen Fouquier-Tinville kan zonder controle in en uit
lopen. En stel dat ik zonder problemen binnenkom, hoe had je je
het dan verder voorgesteld? Dat ik gewoon met Nicolas weer naar
buiten wandel?'
Sandrine heeft moeite om haar tranen tegen te houden. Ze zakt
neer op een gammel stoeltje. Even, heel even, had ze de duizelingwekkende
hoop dat Philippe ook een plan had gesmeed om Nicolas
te redden.
'Het spijt me, Sandrine', zegt Philippe zacht. 'Nicolas is ook
mijn vriend.'
'Ik weet het', zegt Sandrine toonloos. 'Je hebt al eens geprobeerd
hem te redden. En het zou gelukt zijn als ik niet was meegegaan.
Misschien mag ik het je ook niet vragen, maar je hebt je leven ook
voor mij gewaagd .. . '
'Dat is toch iets heel anders. Ik zou mijn leven onophoudelijk
wagen voor jou.' Philippe knielt bij haar neer. 'Toen ik ontdekte
172