De guillotine (Simone van der Vlugt)

Sandrine kijkt naar de vrolijke mensen om haar heen. Ze dragen
allemaal een blauw-wit-rode kokarde. De meesten hebben, net als
Philippe, een rode muts op. Jong en oud heeft zich verzameld. Geen
vieze oude wijven die de smerigste scheldwoorden rondstrooien,
maar jongens en meisjes van haar eigen leeftijd. Vrouwen met klei­
ne kinderen, jonge vaders die bij elkaar staan te praten en elkaar
toedrinken. Sandrine ziet Gaston en beantwoordt zijn armzwaai.
'Dat is een aardige man', zegt ze.
'Gaston? Ja', bevestigt Philippe. 'En een echte sans-culotte. Zijn
zoontje is afgelopen winter gestorven. Hij had al drie dochters toen
hij eindelijk een zoon kreeg. Maar het kind werd maar een paar
maanden oud. Gebrek aan geld, gebrek aan medicijnen, gebrek aan
brood, gebrek aan kolen en hout .. .'
Sandrine kijkt naar Gaston. En naar al die pratende, lachende
mensen om haar heen. In het licht van de olielampen zien hun
magere gezichten er nog bleker uit.
'Hoe kunnen ze zo blijven lachen?', zegt ze zacht.
'Omdat ze weer hoop hebben', antwoordt Philippe. 'Ze geloven
in de Revolutie. In de rechten van de mens. In betere tijden.'
'Maar er is nog steeds niets te eten.'
'Nee, maar dat komt wel. Je kunt niet verwachten dat de Con­
ventie in één keer aan alle problemen een einde maakt. Zoiets kost
tijd.'
'Mogen wij erbij komen zitten?' vraagt een jonge vrouw.
'Natuurlijk!' Sandrine schuift op voor een opgewekt groepje dat
aan hun tafel komt zitten. De jonge vrouw heeft een broodmager
meisje van een jaar of twee op schoot. Het kind heeft een mutsje
op, versierd met rood-wit-blauwe strikken. Ze trekt haar moeder
aan de mouw en wijst naar Sandrines muts. Over het hoofdje van
het meisje heen lachen Sandrine en de moeder elkaar toe.
Sandrine wendt zich weer tot Philippe. Hij zit haar aandachtig
op te nemen.
'Wat is er?' vraagt Sandrine op haar hoede.
'Je bent veranderd', zegt Philippe.
'Hoezo?'
'Nou, in het begin voelde je je zo duidelijk beter dan wij.'
'Niet beter', zegt Sandrine. 'Anders.'
105