De guillotine (Simone van der Vlugt)

oerenkar. Het soort karren waarop ze in Parijs gevangenen ver­
voeren.
Nicolas versnelt zijn pas. Hij haalt gejaagd adem.
Het pad is slecht begaanbaar door de diepe karrensporen in de
bevroren modder. Nicolas gaat langs de kant lopen. De wagen
komt dichterbij.
Nicolas bereikt de eerste bomen en dan slokt het woud hem op.
Verlicht haalt hij adem. De wagen is nu vlak achter hem. Voorzich­
tig kijkt hij over zijn schouder. Een gewone boerenkar, zo te zien.
Geen reden om het bos in te rennen.
Nicolas gaat aan de kant staan. Iedere spier in zijn lichaam is
gespannen. De kar rammelt door de bocht. De boer op de bok
knikt naar hem en tikt tegen zijn muts. Nicolas knikt voorzichtig
terug. Hij blijft op zijn hoede.
De kar rijdt hem voorbij en hij laat zijn adem ontsnappen. Maar
in de volgende bocht staat de kar stil. Nicolas loopt langzaam door.
Het zou verdacht zijn nu om te keren. Als hij vlakbij is, draait de
boer zich om. Hij werpt een blik op Nicolas' met stro gevulde
klompen.
'Wou je soms meerijden?' vraagt hij.
Opluchting stroomt door Nicolas heen.
'Graag!', zegt hij en trekt zich op aan de bok.
'Waar moet je naartoe?' vraagt de boer.
'Naar Poissy, bij Tours.'
'Zo ver ga ik niet. Maar je kunt een stuk meerijden', zegt de
boer. Hij tikt met de leidsels op de kont van het schonkige paard en
de kar zet zich in beweging.
181