De guillotine (Simone van der Vlugt)

op haar schouder. 'Maar Margot doet echt haar best om te zorgen
dat je je hier thuisvoelt.'
Sandrine laat haar voeten in de klompen glijden die Maurice
haar voorhoudt. Ze voelen zwaar en hard aan.
'Ik zal een zacht leertje onder de kap maken, dan krijg je niet zo
snel last van je voeten', zegt Maurice. 'Vanavond zijn ze klaar!'
Er komt een breedgeschouderde man binnen. Hij komt Sandrine
vaag bekend voor.
'Bonjour Maurice! Ik kom mijn klompen halen.'
'Bonjour Gaston', groet Maurice terug. 'Heb je een ogenblikje?'
Sandrine verstijft. Gaston! Is dat niet die man die Julie en haar
geholpen heeft toen ze Pierre vonden?
Maurice zit nog steeds over haar klomp gebogen. Als hij
opkijkt, kijkt Sandrine hem dringend aan. Haar ogen schieten naar
Gaston. Maurice kijkt verwonderd, maar dan fronst hij zijn wenk­
brauwen. Hij beduidt Sandrine met een hoofdknikje dat ze terug
naar de kamer moet gaan. Te laat.
'En wie is die jongedame daar?' galmt Gastons vrolijke stem.
Maurice komt overeind.
'Gaston .. .' Maurice lacht geforceerd. 'Heb je mijn nichtje al ont­
moet? Ze komt een poosje bij ons wonen.'
'0 ja? Waarom?' Gaston knikt Sandrine toe. 'Bonjour, ik ben
Gaston Bourrier. Smid van beroep. En jij heet .. .'
'Eh... Sandrine' , zegt Sanclrine. Had ze nou maar een andere
naam aangenomen. Maar Margot heeft haar aan Jeanne al als
Sandrine voorgesteld. Zou Gaston haar herkennen? Angstig kijkt
ze naar de grote man voor haar.
Hij kijkt haar geïnteresseerd aan.
'Sandrine? Mooie naam.'
Maurice geeft Sandrine een duwtje in haar rug.
'Sandrine, misschien kun je nu beter Margot gaan helpen. Zou-
den jullie niet ... eh .. . '
'De was doen', knikt Sandrine.
'Precies, de was doen. Ga maar snel.'
'Nog meer was?' dreunt de stem van Gaston. 'Ik was net achter,
en de hele binnenplaats hing vol. Jullie vrouwen wassen wat af!
Hahaha! Zeg, meisje, blijf eens staan. Je komt me zo bekend voor.'
94