De guillotine (Simone van der Vlugt)

in aparte kamers, in plaats van in de ruimte die de minder gefor­
tuneerde gasten met elkaar delen.
Sandrine en Michelle hebben samen een bed. Ze kruipen dicht
tegen elkaar aan.
'Denk je dat ze de herbergen ook zullen aanvallen?' fluistert
Michelle.
Sandrine antwoordt niet. Dat is precies waar ze zelf ook bang
voor is. Hier in de herberg vormen ze een gemakkelijke prooi.
'Morgenavond zijn we thuis', fluistert ze terug.
De volgende ochtend vertrekken ze zodra het licht is. André jaagt
de paarden flink op. Langs de weg liggen zwaar beschadigde en
geplunderde karossen.
'Kunnen we niet sneller?' vraagt de barones nerveus.
Sandrine kijkt naar haar moeder. Ze ziet bleek en haar japon is
gekreukt. Maar ze heeft vanochtend zoals altijd haar hoge, gepoe­
derde pruik opgezet en zit recht en waardig op haar plaats.
Sandrine kijkt naar buiten. Kloosters en kastelen doemen in de
verte op. Maar telkens als ze er vlak langskomen, blijken de muren
zwartgeblakerd te zijn, en de deuren versplinterd. Op de gazons
liggen kapotgetrapte schilderijen, delen van meubelstukken, flarden
kleding.
'Mon Dieu; mompelt de baron.
Michelle en Sandrine kijken hun ouders geschokt aan.
'De meesten zullen wel zijn gevlucht', stelt de baron zijn doch­
ters gerust.
Sandrine kijkt uit het raampje en ziet een verwoest klooster, dat
half schuilgaat achter hoge bomen, aan zich voorbijtrekken. Tussen
de takken van de bomen bungelen donkere silhouetten. Sandrine
drukt haar neus tegen het raampje. De bruine zoom van de pij van
een monnik flitst aan haar voorbij.
Verschrikt kijkt ze weg, recht in de ogen van haar vader. Hij
houdt haar blik vast en schudt langzaam en nadrukkelijk zijn
hoofd. Voorzichtig knikt hij naar Michelle, die met gesloten ogen
stijf naast haar zit.
Bleekjes staart Sandrine naar haar voeten. Ze durft nauwelijks
meer naar buiten te kijken. M en toe gluurt ze uit haar ooghoeken.
52