De guillotine (Simone van der Vlugt)

plein staat nog steeds vol. Een jong meisje loopt het trappetje naar
het schavot op. Sandrine kent haar niet, maar ze moeten ongeveer
even oud zijn. Deze keer kijkt ze wel, vol afschuw. De beulsknech­
ten maken de halsopening van het hemd van het meisje open. Ze
staat heel recht en kijkt over de jouwende mensen heen. Er gaat een
schok door Sandrine heen.
Michelle!
Nee, het is Michelle niet. Dit meisje heeft donkerder haar en ze
Îs langer dan Michelle. Toch blijft Sandrine het gezicht van Michel­
le zien.
De beul pakt het meisje bij de arm en dwingt haar op haar knie­
en. Voorzichtig legt hij haar hoofd op het blok. Hoe zou dat zijn -
een laatste gedachte, een laatste blik op de blauwe lucht ... klak!
De valbijl flitst en er klinkt een doffe klap.
Een kar, volgeladen met nieuwe gevangenen, komt aan bolderen.
Ze hebben allemaal het gezicht van Michelle, van haar vader en
moeder, van Julie.
Sandrine veegt de tranen van haar gezicht. Ze beginnen eindelijk
te stromen, maar het lucht niet op. Ze voelt zich leeg en verschrik­
kelijk eenzaam. Als ze om zich heen kijkt, ziet ze dat er meer men­
sen zijn die moeite hebben met al die executies.
Sandrine baant zich een weg terug langs de dringende lichamen.
Als een slaapwandelaarster loopt ze naar huis.
'Sandrine!' Margot schiet op haar af zodra ze de keuken binnen­
stapt. 'Maurice zei dat je zomaar wegliep. Waar ben je geweest? We
waren als de dood dat je ... '
Dan ziet ze Sandrines behuilde gezicht en sluit haar zwijgend in
haar armen.
98