De guillotine (Simone van der Vlugt)

En de hitte van de zomer duurt maar voort. Rond de Place de la
Révolution hangt voortdurend de misselijkmakende geur van
bloed. Het is een opluchting als de herfst aanbreekt en regenbuien
het plein schoonspoelen. Sandrine vermijdt het op de Place de la
Révolution te komen. Sinds de inval slaapt ze geen nacht meer
goed. Lange tijd heeft ze zich veilig gevoeld bij de Lambertins.
Opgepakt en terechtgesteld worden was iets wat anderen over­
kwam. Nu is het alsof de guillotine in de Rue des Francs-Bourgeois
is neergezet ...
Op zondag is Sandrine vrij.
'Wat ga je doen vandaag?' vraagt Philippe.
Sandrine geeft niet direct antwoord. Eigenlijk hoopt ze dat
Nicolas haar komt halen om langs de Seine te wandelen, of in een
bootje een eindje te roeien. Soms komt hij haar spontaan halen,
maar even vaak zit ze de hele zondag tevergeefs te wachten. Ze
heeft de familie Lambertin nooit verteld dat Nicolas en zij elkaar al
kenden. Sandrine weet bijna zeker dat Margot hen voor alle veilig­
heid zou verbieden met elkaar om te gaan. Eén ongelukkig gekozen
woord van Nicolas, of een kleine toespeling op hun verleden, zou
haar kunnen verraden. Bovendien is het zoveel gemakkelijker om
met een schone lei te beginnen.
'Het liefst zou ik naar buiten gaan', zucht Sandrine. 'Naar het
Bois de Boulogne of zo.' .
'Dat kan niet', zegt Philippe rustig. 'Ik heb je wel een pas
bezorgd, maar als je de stad uit wilt, word je zo grondig onder­
zocht .... Nee, dat is te gevaarlijk.'
'Dat weet ik wel', zegt Sandrine.
'Er is toch wel iets anders dat jullie kunnen doen? Op de
Champs-Elysées is het nu heerlijk', zegt Margot.
'Ik ga liever ergens anders naartoe', zegt S!mdrine.
'Natuurlijk! Prima! Zeg het maar!' moedi Philippe aan.
'Ik wil naar huis.'
,
Een uur later staan ze in de Rue de Varenne. 5andrine staart naar
de brede poort die toegang geeft tot de binne\1plaats. Boven de
hoge, blinde muur is nog net een stuk van het huis te zien. De verf
136