De guillotine (Simone van der Vlugt)

drine naar een klein gezelschap dat bij het venster zit. In het bleke
ochtendlicht dat door de vuile ruiten valt, zit een meisje van een jaar
of tien in een boek te bladeren.
'Dit is mij n dochter Juliette', zegt Amélie Dupont. 'En dat zijn
meneer en mevrouw de Chätelard.'
Een jonge vrouw met bruine krullen knikt Sandrine vriendelijk
toe. 'Zeg maar Josette. Dit is mijn man, Geoffrey.'
Aan de hoffelijke manier waarop Geoffrey opstaat voor Sandri­
ne, ziet ze dat dit geen mensen uit het gewone volk zijn.
'Bespeel je een instrument, Sandrine?' vraagt Josette belangstel­
lend. Sandrine denkt aan het klavecimbel, waaraan ze vele uren
heeft doorgebracht.
'Nee', zegt ze. Haar ogen zoeken Nicolas.
'U moet weten dat we 's middags dikwijls muziek maken', zegt
Geoffrey.
Het is te idioot voor woorden! Ze zitten hier te wachten op hun
dood en praten over muziekinstrumenten.
Sandrine kijkt naar de deur en ziet iemand met donker haar bin­
nenkomen. Vlug excuseert ze zich en loopt naar Nicolas toe.
'Sandrine .. .' Nicolas glimlacht niet. De sporen van een slapeloze
nacht zijn duidelijk op zijn gezicht te lezen.
Ze gaan dicht tegen elkaar aan bij het venster staan.
'Weet je wie hier ook zitten?', zegt Nicolas zacht. 'Vergniaud,
Hébert, Chaumette en de andere Girondijnen. Ze zitten hier al vier
maanden vast.'
'Vier maanden!', fluistert Sandrine.
'De gevangenissen zitten stampvol. De rechtbank kan zoveel
beschuldigingen niet aan. Het kan voor ons ook nog wel maanden
duren voor we moeten voorkomen. We moeten de moed niet ver­
liezen, Sandrine. Ik heb een goed gesprek gehad met mijn celge­
noot, die man daar. Hij zei dat de Revolutie wel snel afgelopen zal
zijn. Er móet wel een einde aan komen als de leiders elkaar al naar
de guillotine sturen.'
Zijn woorden dringen nauwelijks tot Sandrine door. Ze staart
naar de man die Nicolas met een hoofdbeweging aanduidde.
'Is dat je celgenoot, die oudere man met dat witte haar?'
. 'Ja.'
157