De guillotine (Simone van der Vlugt)

Vernet stapt naar voren.
'Laat haar meegaan', zegt hij. 'Het zal toch niet zo lang meer
duren voor ze aan de beurt is.'
Met een kreet holt Valérie over de binnenplaats naar de kar,
klimt erop en stort zich in de armen van haar ouders. Sandrine
krijgt tranen in haar ogen. Ze kijkt naar Nicolas, die het tafereel
met rood omrande ogen aanschouwt.
'Sandrine Bonnet, voorheen De Billancourt, zestien jaar,
beschuldigd van verraad tegen de Republiek!'
Als verlamd staren Sandrine en Nicolas elkaar aan.
'Sandrine Bonnet, voorheen De Billancourtl' klinkt het weer.
Het is zover.
Sandrine stapt naar voren. Ze kan het bijna niet geloven. Ze
draait haar hoofd en kijkt naar Claire. Die staat in haar richting te
kijken, maar ontwijkt Sandrines blik.
'Iedereen heeft vijftien minuten om zich gereed te maken!' roept
Vernet.
Sandrine beweegt zich niet. Ze ziet Nicolas op zich afkomen. Ze
strekt haar armen naar hem uit en hij trekt haar dicht tegen zich
aan. Ze spreken geen woord.
Eindeloos lang blijven ze zo staan.
'Tijd is om, meekomen!' beveelt de cipier.
Nog heel even houden ze elkaar vast. Nicolas kust haar, en nog
een keer. Zijn donkere ogen zijn vlak bij die van Sandrine.
'Poissy', fluistert hij.
'Poissy', herhaalt Sandrine zacht.
'Nou, vooruit!', zegt de cipier geïrriteerd.
Zonder hulp klimt Sandrine op de open kar, helemaal achteraan.
Ze komt naast markies d'Harcourt te zitten, die onmiddellijk
haar hand pakt. Omgeven door gardesoldaten rijdt de kar de
binnenplaats af. Sandrine kijkt naar Nicolas. Zijn altijd zo rechte
rug is nu licht gebogen. Hij kijkt terug zolang hij kan.
Met een harde klap en veel gerammel slaat het hek dicht. De kar
verdwijnt in de menigte op straat.
168