De guillotine (Simone van der Vlugt)

More documents

Recommendations

Info

straat uit. Ze schiet de Rue du Bac in en dan nog een zijstraat, een pleintje over, nog een paar straatjes in, net zolang tot ze geen idee meer heeft waar ze is. Van tijd tot tijd werpt ze een angstige blik over haar schouder. Het is nacht, maar de straten zijn nog vol leven. Met gebogen hoofd, dicht langs de muren, loopt Sandrine voort. Ergens in de verte klinkt luid geschreeuw. Aan het einde van de Rue Ste. Marguerite staat een opgewonden menigte voor de Abbaye, de stadsgevangenis. Het sombere, vierhoekige gebouw met de twee kleine torens wordt beschenen door vele fakkels. Met regelmatige tussenpozen klinkt er een vreselijke schreeuw. Het zweet loopt langs Sandrines lichaam. Toch blijven haar voe ten zich voortbewegen in de richting van de Abbaye. Als ze zo dichtbij is dat ze de gezichten van de mensen kan onderscheiden, ziet ze dat de meesten gewapend zijn. Pieken steken in de lucht. Fakkels beschijnen de gezichten, die grimmig naar de gevangenis poort kijken. Overal liggen leeggedronken en stukgevallen flessen. Sandrine drukt zich in de schaduw van een huis tegen de muur. Op hetzelfde moment gaat er een woest gejuich op. Een zijdeurtje van de gevangenis gaat open en dan is de straat vol van een bloeddorstig gekrijs. Bijlen worden opgeheven. De menigte stort zich als één man op de gevangene die door het zijdeurtje naar bui ten wordt geduwd. De langgerekte gil van een mens in doodsnood blijft tussen de gevels van de huizen hangen. Vol afschuw trekt Sandrine zich terug, langs de zich verdrin gende groep mensen heen. Er liggen lichamen op de grond. Een hele stapel lichamen, half over elkaar en bloedend uit vele wonden. Van sommige zijn de hoofden afgeslagen. Sandrine slaat haar hand tegen haar mond en duwt haar vuist in haar maag. Ze loopt verder, tegen iedereen opbotsend. Ze struikelt de donkere straat in en geeft over op haar schoenen. Met de weeïge lucht van bloed in haar neus rent ze de Rue Ste. Marguerite uit. Ze ziet mensen in haar richting komen en schiet blindelings een steeg in waar ze geen hand voor ogen kan zien. Ze blijft lopen tot ze het geluid van stromend water hoort. Snakkend naar adem blijft Sandrine staan bij de Seine. De licht jes aan de overkant dansen over het zwarte water en strijken over de boten die langs de oever gemeerd liggen. Sandrine strompelt 67
naar de dichtstbijzijnde schuit en tilt het zeil op dat de lading bedekt. Ze kijkt snel om zich heen en klautert aan boord. Op de tast zoekt ze haar weg. Ze stoot hard haar elleboog tegen een kist, maar dan vinden haar handen een oude doek. Ze strekt zich uit op de harde houten bodem van de schuit en trekt de doek over zich heen. Zo blijft ze de rest van de nacht liggen, rillend en zacht huilend. 68
Page 2 and 3:
De guillotine Simone van der Vlugt
Page 4 and 5:
DEELt 1789
Page 6 and 7:
'We hadden nooit door de Marais moe
Page 8 and 9:
In het gedrang wordt ze tegen een m
Page 10 and 11:
Antoine, wit bestoven en met wapens
Page 12 and 13:
'Ken je hem?' vraagt Sandrine. 'Ik
Page 14 and 15: Hij wijst naar een stoel in een hoe
Page 16 and 17: 'Ging Gaston een dokter zoeken?' ze
Page 18 and 19: , . Dokter Rigal staart Sandrin e a
Page 20 and 21: Sandrine veegt langzaam een losse k
Page 22 and 23: Sandrine kijkt peinzend naar het st
Page 24 and 25: het theater in Parijs, en 's zomers
Page 26 and 27: uren lang acht er op een koets staa
Page 28 and 29: van duiv en. Ze wrijft in haar og e
Page 30 and 31: ijna onzichtbare pad, maar ergens g
Page 32 and 33: 3 'Sinds we hier zijn, doe ik 's na
Page 34 and 35: Sandrines vader kijkt op en veegt z
Page 36 and 37: . . -;;--- - ;'- Sandrine kijkt in
Page 38 and 39: Sandrine stormt verder. Het bloed s
Page 40 and 41: 4 'Een zwerver?' herhaalt Sandrines
Page 42 and 43: Foulon? denkt Sandrine. Wie is dat
Page 44 and 45: 'Pardon, mademoiselle', zegt hij, o
Page 46 and 47: 'Monsieur Ie baron! Vlucht! Ze hebb
Page 48 and 49: 5 De karos raast hotsend en botsend
Page 50 and 51: De reis bestaat niet alleen maar ui
Page 52 and 53: ça ira, ça ira les aristocrats on
Page 54 and 55: DEEL 2 1792-1793
Page 56 and 57: 'Op straat moet je dat toch maar do
Page 58 and 59: en dat had hij heel goed duidelijk
Page 60 and 61: de toegangspoort aan de straatzijde
Page 62 and 63: Sandrine kijkt rond. Zaten ze werke
Page 66 and 67: 7 Verfomfaaid wordt Sandrine 's mor
Page 68 and 69: wel wilde dieren zoals ze naar haar
Page 70 and 71: 'De Rue des Francs-Bourgeois? Dan m
Page 72 and 73: 'Waarom niet? Iedereen wil toch gel
Page 74 and 75: voudige witte muren, zware eikenhou
Page 76 and 77: hoofd en trekt een willekeurig kran
Page 78 and 79: 8 Die nacht schrikt Sandrine op uit
Page 80 and 81: tanden in, maar Sandrine bedankt. P
Page 82 and 83: 'Sandrine kookt de was uit,' beslis
Page 84 and 85: de richting van de steeg, waar de k
Page 86 and 87: 9 Halverwege de nacht wordt Sandrin
Page 88 and 89: 'Pá', zegt Sandrine. Margot schudt
Page 90 and 91: 'Als het aan Marat lag, zouden jull
Page 92 and 93: me.' Sandrine kijkt schuw om. 'Ik m
Page 94 and 95: hoofd van de jongeman door het gat
Page 96 and 97: 10 Vanaf dat moment mijdt Sandrine
Page 98 and 99: is een aristo! Een vervloekte arist
Page 100 and 101: Philippe zucht. 'Hoe vaak moet ik j
Page 102 and 103: Sandrine kijkt naar de vrolijke men
Page 104 and 105: 11 Nicolas geeft geen enkele blijk
Page 106 and 107: 'Erg? Vind je dat erg voor me? Ik:
Page 108 and 109: prijsstijgingen kunnen veel mensen
Page 110 and 111: mond als zij. Op dat moment draait
Page 112 and 113: dan steun ik hen. En als de koning
Page 114 and 115:
het vriest en de straten van Parijs
Page 116 and 117:
'Philippe gaat toch', zegt Maurice.
Page 118 and 119:
'Sandrine', zegt Margot zacht. Sand
Page 120 and 121:
'Het is gebeurd! Het is gebeurd!' S
Page 122 and 123:
'Dat weet ik; ik moet er ook naarto
Page 124 and 125:
had binnengelaten, had ik nergens h
Page 126 and 127:
'Ik zie het gewoon niet voor me. Ni
Page 128 and 129:
uit en glijdt onder de dekens. Maar
Page 130 and 131:
'Waar kom je vandaan? Wie waren je
Page 132 and 133:
14 De zomer van 1793 gaat traag en
Page 134 and 135:
is afgebladderd, de ruiten zijn sme
Page 136 and 137:
'Kom.' Philippe pakt Sandrines hand
Page 138 and 139:
Verbaasd neemt Sandrine een bruin p
Page 140 and 141:
'Niets. Ik moet je spreken', zegt P
Page 142 and 143:
'Ik schrik van je!' roept ze uit. '
Page 144 and 145:
'Dag kind.' Margot kijkt haar oplet
Page 146 and 147:
Sandrine knikt bleekjes. Nicolas pa
Page 148 and 149:
Nicolas kijkt over zijn schouder. D
Page 150 and 151:
gebruikt. Een muffe, ongezonde geur
Page 152 and 153:
17 Het grootste deel van de nacht l
Page 154 and 155:
drine naar een klein gezelschap dat
Page 156 and 157:
eerste maaltijden bij de Lambertins
Page 158 and 159:
, Amélie Dupont, negenendertig jaa
Page 160 and 161:
sters staan. Daarbij zijn de 'zitka
Page 162 and 163:
'Natuurlijk wel; voortdurend.' 'We
Page 164 and 165:
Sandrine loopt langs Nicolas' cel,
Page 166 and 167:
19 De kar hobbelt door de Rue de To
Page 168 and 169:
Sandrine ziet helemaal geen deur. H
Page 170 and 171:
dat je gearresteerd was, kreeg ik d
Page 172 and 173:
loopt meteen. Het is de Officier va
Page 174 and 175:
'In orde.' Hij krijgt zijn papieren
Page 176 and 177:
een smal gangetje in dat uitkomt op
Page 178 and 179:
oerenkar. Het soort karren waarop z
Page 180 and 181:
maar dikwijls 'Ook pogingen om de o
Page 182 and 183:
Simone va n der Vlugt -- Leven en w
Page 184 and 185:
spannend zijn, en dat je van het be
Page 186 and 187:
vrouw, niet aarzelt om Sandrine ond
show all

De guillotine (Simone van der Vlugt)

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?