De guillotine (Simone van der Vlugt)

'Bonnet? Prima hoor, meid. Mij maakt het niet uit: Ze hijst zich
overeind en strijkt eveneens haar rok glad. 'Hoe zie ik eruit?'
'Wel goed ... geloof ik:
'Mooi. Dat is belangrijk in mijn beroep', zegt Cécile.
'Wat is je beroep dan?'
'Laten we zeggen dat ik veel liefde geef. Aan iedereen', zegt
Cécile.
'0:
'Soms ook aan die vuile zwijnen die ons hier het leven zuur
maken', zegt Cécile. 'Het is de enige manier om af en toe iets
gedaan te krijgen.'
Sandrine knikt maar wat.
'Heb ik je nu geschokt?' vraagt Cécile. 'Je bent toch zeker geen
aristo?'
'Nee, nee!'
'Nou, rustig maar. Mij maakt dat niet uit. Er zitten er hier
genoeg, al geven ze dat niet toe. Anders zijn ze meteen aan de
beurt. Ga je mee?'
Cécile gaat Sandrine voor door de gang en groet links en rechts
de vrouwen die uit hun cel komen. Onderweg stelt ze Sandrine aan
iedereen voor.
'Dit is Sandrine Bonnet. Wees aardig tegen haar, ze is net
binnengebracht. '
Ze lopen naar een kleine binnenplaats met een pomp waar de
vrouwen zich kunnen wassen. Onder het toeziend oog van de
gevangenen bewaarders met hun grote honden helpen de vrouwen
elkaar hun haar te doen en bekijken ze elkaars uiterlijk bij gebrek
aan een spiegel. Vervolgens verspreidt iedereen zich. De een gaat
terug naar haar cel, anderen wandelen wat door de gangen. Sandri­
ne loopt met Cécile mee terug naar het vertrek waar iedereen gis­
teravond bijeen zat. Ze kijkt uit naar Nicolas, maar ziet hem niet.
'Heb je een beetje kunnen slapen, kind?' Een blonde, al wat
oudere vrouw kijkt Sandrine vriendelijk aan.
'Niet echt', zegt Sandrine.
De vrouw legt haar hand op Sandrines schouder.
'Ik ben Amélie Dupont. Kom even bij ons zitten.' Ze leidt San-
156