De guillotine (Simone van der Vlugt)

Sandrine kijkt haar niet-begrijpend aan.
'Jij bent het toch, Sandrine?' , zegt Claire, opeens onzeker.
'Ja, ik heet Sandrine ... Sandrine Bonnet. Maar ik ken jou niet.'
'Sandrine Bonnet? Nee, jij bent toch Sandrine de Billancourt?'
'Nee hoor.'
Claire kijkt haar ongelovig aan. Sandrine glimlacht vriendelijk.
'Wel', zegt Claire vastbesloten. 'Ik weet het zeker. Ik begrijp wel
dat je niet herkend wilt worden en ik zal ook niet aandringen.
Maar we weten allebei dat je niet Bonnet heet.'
Sandrine haalt haar schouders op en leest verder. Maar Claire is
nog niet klaar.
'We waren op tijd gevlucht', zegt ze. 'Maar we waren zo stom
om terug te komen. Mijn vader maakte zich ongerust over ons
huis. Hij had gehoord dat de bezittingen van vluchtelingen aan de
staat vervielen, daarom wilde hij terug. Hij dacht dat we geen
gevaar zouden lopen als hij zich revolutionair opstelde. En dat was
ook zo. We hebben al die tijd gewoon in de Rue de Grenelle
gewoond. Tot ze binnenvielen. Ze gaven niet eens een reden.'
Sandrine laat haar boek zakken.
'Waar zijn je ouders dan?'
'Ze zijn naar La Force gebracht.'
'Waarom jij niet?'
'Er was daar geen plaats meer.'
'0 .. . '
Sandrine maakt niet de fout naar Claires broer François te vra­
gen. Claire zegt ook niets. Misschien hoopt ze dat Sandrine zich
alsnog verraadt door een vraag of een onvoorzichtige opmerking.
Tot Sandrines opluchting loopt Claire eindelijk weg.
'En?' Nicolas komt aanslenteren.
'Ze is niet overtuigd', zegt Sandûne bezorgd.
'Dat hoeft ook niet. Als ze je maar met rust laat.' Nicolas komt
naast haar zitten.
Sandrine leunt tegen hem aan.
'Wat zouden we nu gedaan hebben als onze vluchtpoging was
geslaagd?', zegt ze dromerig.
'Daar moet je niet aan denken.'
'Ik kan aan niets anders denken! Denk jij dan nooit aan Poissy?'
164