De guillotine (Simone van der Vlugt)

'Natuurlijk wel; voortdurend.'
'We kunnen toch doen alsof we er zijn? Dan is het net alsof we
toch gevlucht zijn, alsof we weer thuis zijn', zegt Sandrine. Nicolas
zucht. Als hij ergens niet aan wil denken, dan is het aan thuis.
Maar Sandrine ziet er zo slecht uit. Haar gezicht is sterk vermagerd
en haar ogen staan dof.
'Ik zie steeds het dorp en de velden voor me. Weet je nog, dat
zonnebloemveld achter jullie boerderij ?' SandrÎne zucht.
'Ja .. . '
Sandrine ziet de pijn op Nicolas' gezicht. Ze slaat haar armen
om zijn hals en laat haar voorhoofd tegen het zijne rusten. Als ze
opkijkt, ziet ze door het venster een meeuw vliegen. De witte vleu­
gels bewegen langzaam door de grijze lucht, over de binnenplaats,
tot ze achter de muren van het Luxembourg verdwijnen.
'Waar denk jij dat je naartoe gaat als je dood bent?' vraagt
Sandrine zonder Nicolas los te laten.
'Ik weet het niet.'
'Vroeger gdoofde ik in de hemel', zegt Sandrine triest. 'Nu weet
ik niet eens meer of ik wel in God geloof.'
'Ik geloof dat je geest teruggaat naar de plek waar je tijdens je
leven gelukkig bent geweest', zegt Nicolas.
'Ik was gelukkig in Poissy', zegt Sandrine.
Nicolas glimlacht. 'Dan zien we elkaar daar weer terug.'
Op een koude nacht in december schrikt Sandrine wakker. Ze
hoort voetstappen in de gang, er worden namen geschreeuwd, deu­
ren van cellen worden opengegooid.
Een nachtelijk transport!
Met stokkende ademhaling wacht Sandrine af of de wachters
haar cel voorbij zullen gaan. Maar ze blijven staan. De deur zwaait
open. Sandrine en Cécile beschermen hun ogen tegen het plotselin­
ge licht van de lantaarn. In de deuropening staat de zwarte gedaan­
te van een van de bewakers.
'Cécile Pontier?'
'Ja.'
'Opstaan en maak je klaar. Je wordt overgebracht naar de Con­
ciergerie .'
165