De guillotine (Simone van der Vlugt)

tegen zijn vader aangedrukt, terwijl de sergeant Maurice aan de tand
voelt.
'Mijn zoon is niet thuis. Hij werkt zelf bij de Nationale Garde.
Ik begrijp niet wat jullie ruer komen doen! Wij zijn eerlijke burgers
en goede patriotten!', zegt Maurice.
'Iemand heeft ons het advies gegeven om op dit adres eens goed
rond te kijken', zegt de sergeant. 'Dat zeggen ze niet zomaar! Wie is
dat?'
Alle ogen richten zich op Sandrine.
'Dat is mijn nichtje. Ze woont hier; ze is wees', zegt Maurice.
De sergeant loopt op Sandrine af.
'Naam?'
'Sandrine Lambertin', fluistert Sandrine.
'Leeftijd?'
'Zestien jaar.'
Secondelang houden de ogen van de sergeant die van Sandrine
vast. Sandrine slaat ze het eerst neer.
'Doorzoek de rest van het huis', beveelt de sergeant.
De soldaten stampen de trap op. Boven haar hoofd hoort Sandrine
ze de boel overhoop gooien. Maar hoe ze ook zoeken, een
triomfantelijke kreet blijft uit.
Ze weten helemaal niet waarnaar ze zoeken, bedenkt Sandrine.
Ze hebben geen enkel houvast. Alleen dat ze in dit huis moeten
rondkijken. Ze gaat op de zitbank bij de haard zitten en trekt Pierre
naast zich. Hij beeft. Sandrine slaat haar arm om hem heen en
glimlacht geruststellend.
Het duurt de sergeant blijkbaar allemaal te lang. Geërgerd
omdat resultaat uitblijft, gaat hij zich persoonlijk met de huiszoeking
bemoeien. Hij opent een kastje in de zitkamer en gooit alles
eruit. Een stapel oude exemplaren van de Vo lksvriend valt op de
grond. De soldaten komen weer beneden. De sergeant kijkt op.
'En?'
'Alleen dit, burger sergeant.'
Eén van de mannen houdt Sandrines muts met de rood-witblauwe
strikken omhoog.
'Hmm! Een goede patriotte, hè?' De sergeant stelt zich voor
Sandrine op. Nu ze zit, lijkt hij helemaal groot en dreigend.
132