De guillotine (Simone van der Vlugt)

13
De koorts is gezakt, maar Pierre blijft zwakjes. Het grootste gedeel­
te van de dag ligt hij op bed. Het grove, zwarte brood verdraagt hij
niet meer. Keer op keer krijgt hij maagkrampen, tot hij weigert nog
een h;lP te nemen. Sandrine ziet hem voor haar ogen magerder en
magerder worden. Ze brengt heel wat uren zittend aan Pierres bed
door. Ze herinnert zich de verhalen over Robinson Crusoë, die ze
zo graag las tijdens de lange winteravonden, en ze vertelt ze door
aan Pierre. Maar algauw heeft ze daar bijna geen tijd meer voor.
Engeland, Italië, Spanje en de Verenigde Nederlanden verklaren
Frankrijk de oorlog om de barbaarse koningsmoord die ze hebben
begaan. Alle weerbare mannen trekken naar het front om Frank­
rijk te verdedigen. De vrouwen worden tewerkgesteld in door de
regering opgezette werkzalen, waar ze kleding moeten naaien voor
de soldaten. Wie thuis of op het werk niet gemist kan worden,
krijgt vrijstelling, maar Sandrine gaat iedere ochtend naar een
leegstaande kerk die als werkzaal is ingericht. Het is een eind
lopen. De kerk staat helemaal in de wijk Madeleine, vlak bij de
Place de la Révolution, waar tegenwoordig de guillotine staat
opgesteld.
Blazend op haar koude vingers loopt Sandrine door de Rue St.
Honoré. In het voorbijgaan kijkt ze naar het café waar Nicolas
werkt, maar ze ziet hem niet.
Het is koud. Regen en natte sneeuwbuien wisselen elkaar af.
Grote aanplakbiljetten, die de burgers van Parij s oproepen hun
vaderlandse plicht te doen en zich te wapenen, raken los door de
harde wind en waaien over straat.
Sandrine hoort snelle voetstappen achter zich. Op haar hoede
kijkt ze over haar schouder. Buurvrouw Jeanne komt naast haar
lopen.
'Naar de werkzaal?' Jeannes ogen nemen Sandrine vlug op en
blijven rusten op de rood-wit-blauwe kokarde op Sandrines man­
tel. Sandrine knikt.
'En je bent je kokarde niet vergeten ... héél verstandig', zegt Jeanne.
'Ik moet opschieten, ik heb haast.' Sandrine versnelt haar pas.
124