De guillotine (Simone van der Vlugt)

'Ik zie het gewoon niet voor me. Niet in Poissy.'
'Nicolas! Zie ik er nog uit als een erfdochter?'
'Nee, maar je bent het wel. Je kunt rangen en standen afschaf­
. fen, maar je kunt niet doen alsof ze nooit hebben bestaan.' Sandrine
zwijgt een moment.
'Dat zit dan in jou', zegt ze.
Ze slaan een zijstraat in en lopen zwijgend naar de Rue des
Francs-Bourgeois. Voor de deur staat Nicolas stil.
'Begrijp me niet verkeerd, Sandrine. Ik vind het geweldig zoals
jij je hebt aangepast. Ik moet er alleen nog aan wennen dat ik je
Sandrine mag noemen in plaats van mademoiselle.'
Sandrine knikt.
'Zal ik je morgen weer halen?' vraagt Nicolas.
'Graag.'
'Tot morgen dan.'
Sandrine kijkt Nicolas na als hij wegloopt. Halverwege de straat
kijkt hij over zijn schouder. Betrapt lachen ze naar elkaar. Met een
glimlach om haar lippen loopt Sandrine de steeg door, naar de binnenplaats.
Door de keuken loopt ze naar binnen. Pierre ligt onder
een deken op de bank.
'Sandrine, kijk eens wat ik van buurvrouw Jeanne heb gekregen!'
Hij zwaait met een stuk speelgoed.
Sandrine begroet Margot en Maurice, die aan de eettafel met
elkaar zitten te praten.
'Hard gewerkt, meisje?', zegt Maurice.
Sandrine knikt. 'Nicolas heeft me thuisgebracht.'
'0, daar ben ik blij om', zegt Margot.
'Sandrine!' roept Pierre weer.
Sandrine loopt naar hem toe en gaat op het randje van de bank
zitten.
'Laat eens zien, wat heb je gekregen?'
'Kijk!' Pierre duwt haar een kleine, houten stellage in de handen.
Het scheve mesje is bot, maar kan echt vallen.
'Dit hoort er ook bij!' Pierre pakt een poppetje met wijd uitstaande
rokken en een gepoederde pruik op. Hij legt het hoofd op
het hakblok, trekt aan een touwtje, waardoor het mes neervalt en
het hoofd eraf slaat.
129