De guillotine (Simone van der Vlugt)

Simone va n der Vlugt
--
Leven en werk
Simone van der Vlugt werd op 15 december 1966 in Hoom geboren als Simone Watertor.
Als kind was ze al dol op schrijven. 'Mijn ouders konden me geen groter plezier doen dan
me een pak papier te geven dat ik helemaal vol mocht schrijven. Toen ik wat ouder was,
kreeg ik van hen een typemachine. Ik vond het geweldig om verhalen te schrijven, boek­
jes te maken. Het omslag tekende ik zelf en plakte ik met plakband vast' Ook op school
schreef ze graag opstellen en wanneer die werden voorgelezen in de lagere klassen,
stimuleerde haar dat nog meer. Toen ze op een dag een boek las dat was geschreven
door een meisje van twaalf jaar, realiseerde ze zich met een schok dat ook kinderen
schrijver konden zijn. 'Ik was zelf dertien en het werd me opeens duidelijk dat ook kinde­
ren verhalen konden schrijven die gepubliceerd werden. Ik heb toen voor het eerst een
verhaal naar een uitgever gestuurd. Die gaf me raad over hoe ik mijn schrijfstijl kon ver­
beteren en stimuleerde me om door te gaan. Vanaf dat moment stuurde ik ieder jaar iets
op en steeds kreeg ik mijn werk terug met bemoedigende brieven, kritische brieven en
één keer met een heel dom advies, namelijk om eerst mijn school maar eens af te maken
voordat ik me met schrijven bezig zou houden. Dat advies heb ik gelukkig niet opgevolgd
- ik ben steeds blijven schrijven waardoor ik veel tijd heb gehad om te oefenen.'
Leren en werken
Nadat ze haar havo-diploma had gehaald, ging ze naar de lerarenopleiding voor de
vakken Nederlands en Frans. Een opleiding voor schrijvers bestaat niet en als die wel
bestond, had ze die waarschijnlijk toch niet gedaan. Een boek gepubliceerd krijgen is
al moeilijk, maar een boek schrijven dat zo succesvol is dat je er van kunt leven, dat
leek haar bijna onmogelijk.
Maar één van de vakken op de lerarenopleiding was creatief schrijven en toen ze
merkte dat ze die lessen het leukst vond, realiseerde ze zich weer dat ze toch wel
heel graag schrijfster wilde worden.
To en ze haar studie had afgerond, waren er geen banen in het onderwijs en ging ze
werken als secretaresse bij een bank. 's Avonds bleef ze echter schrijven aan een
historische jeugdroman. Maar overdag werken en 's avonds schrijven, dat viel niet
mee en toen in 1993 haar dochter Esmée werd geboren, kreeg ze het nog drukker.
Maar het boek kwam at. Ze stuurde het naar Lemniscaat en die wilde het publiceren.
Dat was De amulet. Gestimuleerd door dat succes zegde ze haar baan op en werd
tuil-time schijtster.
185