De guillotine (Simone van der Vlugt)

dat je gearresteerd was, kreeg ik de schok van mijn leven. Je kwam
maar niet thuis en toen we van een nieuwe arrestatie bij de stads­
poort hoorden, kreeg mijn moeder meteen argwaan. Ik ben onmid­
dellijk gaan uitvissen wie er precies gearresteerd waren. Vanaf dat
moment heb ik voortdurend geprobeerd jullie namen van de lijst af
te houden. Ik heb jullie dossiers zoekgemaakt, maar je naam ver­
scheen evengoed op de lijst. Je eigen naam: De Billancourt. Iemand
heeft je verraden.'
'Claire. Om vrijspraak te krijgen.'
'Het heeft haar niet veel opgeleverd. Ze zit nog steeds vast', zegt
Philippe.
Nicolas ook. Sandrine schudt haar hoofd en verbergt haar
gezicht in haar handen. Philippe kijkt haar somber aan.
'Je denkt aan Nicolas', zegt hij.
'Ja ... Is er echt geen manier om hem te bevrijden?'
'Het spijt me .. . '
Er valt een lange, trieste stilte. Buiten klinken zeven galmende
slagen van de Natte Dame.
'We moeten gaan', zegt Philippe.
Sandrine veegt over haar ogen.
'Waar gaan we naartoe?'
'Naar de Provence. Daar heb ik familie.'
Sandrine kijkt naar het venster, waar een warreling van sneeuw­
vlokken tegen de donkere lucht afsteekt. Maar wat ze ziet, is het
kasteel van haar voorouders, het portret van haar vader en moeder
in de hal, de hoge torens met uitzicht op de wijngaarden.
'Ik wil naar huis', Ruistert ze. 'Ik wil naar Poissy.'
Philippe kijkt zwijgend op haar neer.
'Goed', zegt hij. 'Dan gaan we naar Poissy.'
Langzaam loopt Nicolas de binnenplaats van het Luxembourg af,
de trap op, de lange gang door. In zijn cel valt hij op zijn stroma­
tras neer en staart met grote ogen en bloedeloze lippen voor zich
uit. Hij drukt zijn handen tegen zijn oren, maar hij hoort de bons
waarmee het hek achter de kar dichtviel telkens weer.
Een diepe neerslachtigheid verlamt zijn lichaam.
Sandrine is weg. Wat nu voor hem ligt zijn eindeloze dagen, zon-
173